Afscheid van Oeganda - laatste foto's

straatbeeld


afscheid van de Xaverians

op de markt

Osward en Hilde

spelletjes spelen

Vertelseltjes van Ine

Hier een foto van Jude op zijn graduation party.

Hallo!

Je zal het misschien niet geloven, maar het is druk geweest! Twee weken geleden zijn Hilde en ik naar Kasese vertrokken om daar in middelbare scholen een Xaverigroep te gaan opstarten. Jimmy, van het nationale team, was mee voor de praktische kant van de zaak en wij om spelletjes te spelen. Een middel om zoveel mogelijk volk te trekken maar daar konden we mee leven! We zouden iedere dag 2 groepen zien; van 10.00u-12.00u en van 14.00u-16.00u. Iedereen voelt nu al nattigheid... dit is "net niet" gelukt... We zijn nooit voor 11.00u bij een groep aangekomen en nooit voor 18.00u weer thuis geariveerd! Onze kleinste groep bestond uit 100 joelende kinderen of studenten en de grootste uit 300 maar daar kan je toch geen probleem van maken? Dit is Afrika!! Natuurlijk hebben we dat niet gedaan! We hebben ze verdeeld en nog eens, en nog eens, en nog eens,... En speelden met groepjes van 25 a 30 gasten. We hebben ons geweldig geamuseerd! Ze waren tof en ons gezelschap ook. Dat bestond uit pastoor Walter (die het met ons maar al te graag over seks had want wij waren daar zo open over?!!!) en Adrian de jeugdcoordinator, die we aanspraken als "his majesty" nadat hij zich eens verkleed had met Hilde haar bandana en trui!! We hebben goed gelachen, veel gekletst en vooral veel mensen kennis laten maken met het fenomeen 'spelletjes spelen!' Kortom een zeer geslaagde Chiro-week! Op vrijdagavond zijn we blijven slapen bij Pol, een Belg die in Kasese werkt als cooperant voor Broederlijk Delen. We hebben hem leren kennen in Rwanda en dachten dat het hoog tijd was voor een bezoek! Hij woont in een koloniaal huis tussen de bergen, echt prachtig! Op zaterdag moesten we naar een graduation party in Hoima. We dachten daar aan te komen ergens in de namiddag, maar niets was minder waar. Het openbaar vervoer is hier niet van de poes en we kwamen aan om 21.00u. Pittig detail, we waren om 09.30u vertrokken in Kasese en hebben dus de hele dag, lekker dicht over hobbelige, stoffige wegen doorgebracht. Maar we gingen naar een feestje, dus we konden ertegen! 't Feestje was al goed bezig toen we aankwamen! We zijn er niet lang geweest want er waren te veel plakkerige meneren die te zat waren om te begrijpen dat ze ons met rust moesten laten. Hilde heeft er daar ene een duw gegeven! Ik durf wedden dat hij met een blauw gat zat! (al zie je dat waarschijnlijk niet!?)

De zondag moesten we al weer vroeg uit de veren voor een ritje van 3.5 uur crosscountry, op naar Kasambya. Er was daar parochiefeest en we waren uitgenodigd! We hebben ons niet te straf gehaast want we wisten dat we naar de mis zouden moeten. De mis heeft tot 16.00u geduurd!! Asjeblief, ze was om 10.00u begonnen. Ik denk dat we erbij zijn gaan zitten rond 13.00u, dus dat was voor ons zeer dragelijk! 's Avonds was er een fuif en een van de boda boda drivers heeft tetteke rush uitgeprobeerd bij Hilde. Na het blauwe gat van zaterdag loopt er in Kasambya enen rond met een blauwe kaak! We zijn in Kasambya gebleven tot de woensdag en hebben ons daar ook straf geamuseerd. De pastoors die daar wonen (en waar we logeren) zijn geweldig! We hebben ongeloofelijk veel gelachen! We hebben ze het woord 'robbedoezen' geleerd en we hebben de attractie van het dorp gezien. Ze heet mama Miumba en weegt, zonder overdrijven, 250 kg!! Ze heeft een klein cafeetje, zit daar in haar (voor ons twee persoons) zetel en verorbert matooke ter groote van tennisballen. Ik kon niet laten van er de hele tijd naar te kijken! Haar buik komt tot op haar knieeen en ze kan amper nog met haar hand aan haar mond. Ze was ooit getrouwd, maar die meneer is niet meer, je moet niet vragen waarom...

Donderdag was dus mijn verjaardag... Een kwart eeuw oud en een hele dag tijd om dat te vieren in Oeganda! Hilde had de hele dag voorbereid en dat heeft ze geweldig gedaan! Ik kon me geen betere verjaardag voorstellen! ( waarvoor nog even dankje wel Baertie!!) Toen ik opstond kwam ik in een versierde woonkamer terecht, maar daar kon ik niet lang van genieten. Ze nam me mee naar een koffieshop voor een heerlijk ontbijt. Daarna pure verwennerij met een gezichtsmassage en een pedicure. 's Avonds zouden we op het gemakske spaghetti maken en eten. MAAR, toen kwam daar plots het volk toe voor mijn verassingsfeestje. Er staan al enkele foto's op de blogspot, maar we proberen er nog meer op te krijgen. Ga dus maar eens piepen! We hebben dus een super feestje gehad en het volk is gebleven tot zaterdag en eentje tot gisteren! ZALIG!!

We hebben ook slecht nieuws. Monik, een van de cooperanten van Broederlijk Delen, is vorige week overleden. Ze was 53 en is plots overleden op weg naar het ziekenhuis. Ze had last van hoofdpijn, maar later bleek dus dat ze aan een hersenontsteking leed. Zeer triestig!

Ondertussen zijn we geslaagd in een van onze missies! Hilde en ik wilden het land niet verlaten als we geen trouw hadden meegemaakt. Wij dus iedereen pushen en zaterdag is het zover! We zijn uitgenodigd naar het huwelijk van 2 Xaveri's! Joepie!Vele dikke kussen en tot gauw! Ine-x-

Voor ons Ka

Ka-tje, hier zijn ze dan! Foto af te halen na 19 juli! Groetjes van ons allebei en 't amusement in Erps-Kwerps!
Ine en Hilde X.

ons feestvarken

Ine op haar verjaardag in gesprek met de bink van de avond: Julius!

Lene en Noortje op bezoek

Rimpel Lena kwam langs midden januari! We zijn het nieuwe jaartje gaan vieren in Murchison Falls.
Ook Noortje kwam eind januari eens piepen! 't Werd bijkletsen tussen de zussen met een natje en een droogje!

Bezoek aan Kasambya Prison

Collega's!

Vorige week dinsdag (4/3/08) heb ik de gevangenis in Kasambya bezocht! We waren te gast bij Father Jjumba (parochiepriester van Kasambya) en hij had een bezoek voor ons geregeld (lees: hij had de gedetineerden bezoekers en een muziekinstallatie beloofd). Toen we aan de gevangenispoort aankwamen, gingen de deuren onmiddellijk open. Geen metaaldetectie, geen paspoortcontrole, GSM's of rugzakken mochten we rustig bijhouden. Tussen de tralies door zag ik de gedetineerden in fluo gele pakjes samentroepen op de koer. Toen we naar het centrum van de gevangenis werden geloodst, begon iedereen te klappen. De directeur heette ons welkom en schetste een beetje de geschiedenis van de gevangenis. Daarna gaf hij het woord aan ons. Ine vertelde waarom we in Oeganda waren en ik vertelde over mijn werk en onze gevangenis. Het was muisstil. Een oudere man, ook gedetineerd, vertaalde mijn Engels in het Luganda. Ik wist echt niet goed of de mannen begrepen waar ik het over had. Na mijn 'speech' heb ik gevraagd of er vragen waren. Amaai, dat duurde niet lang. Er kwam vanalles! Over het feit dat ze bijna geen contact hebben met hun familie, dat ze niet terug hun job bij de overheid kunnen innemen, dat het heel lang duurt vooraleer ze een proces krijgen (er stond in de krant dat er in de gevangenis in Kampala mensen vast zitten die reeds 7 jaar wachten op hun proces!!!!!!!!!), hoe ze contact moeten houden met hun kinderen enz. ... Het werd een zeer interessant gesprek en ik voelde het kriebelen om alles JWW'ers en PSD'ers hier aan het werk te zetten. Na de vragenronde, las een gedetineerde man een brief voor. Ze hadden die met alle gevangenen opgemaakt. Ik viel bijna achterover wat er gezegd werd... In naam van alle gevangenen werd er aan ons gevraagd of er geen oplossing of centen konden komen voor volgende zaken...

- een publieke telefoon zodat familie kon worden ingelicht van de detentie want vele families zijn niet op de hoogte

- matten voor iedereen want heel veel mensen slapen gewoon op de grond

- medicatie (de overheid voorziet hier niet in en heel veel mensen moeten hun Aidsremmers innemen maar die zijn niet voor handen ; stopzetting van de behandeling is echt niet goed)

- medische zorg bij malaria, luizen en schurft

- lakens

- stromend water (kan je je voorstellen dat je met 300 opgesloten zit en er geen stromend water voor handen is?!!!)

- reclassering (na het uitzitten van hun jaren, gaat de poort open en stap je naar huis)

Nadien kregen we een rondleiding. Ik zag de slaapzalen waar bijna 100 mannen opeen gepakt zaten. Het deed me denken aan de beelden in Schindlers' list. De voorraadkamer zit vol ratten waardoor heel veel voedsel verdwijnt. Bovendien wordt voedsel niet systematisch voorzien door de overheid dus moeten de gedetineerden zelf vanalles planten. Tijdens de rondleiding begon het heel hard te regenen en is er van 'muziek op de wandeling' niet veel in huis gekomen. Father Jjumba beloofde dat hij terug zou komen. Ine en ik zijn vertrokken met een knoop in onze maag en berekeningen in ons hoofd... hoeveel zouden 300 matten kosten en 300 lakens en ...

Hilde.

Ine werd een kwart eeuw!

Ine was op 6 maart, samen met Piet'n Vercruusse, jarig! Ze werd er 25 en dat hebben we op z'n Afrikaans gevierd: veel biertjes en eten!

Speciaal vanuit Kasambya en Hoima (beiden op 4 uur rijden van Bweyogerere): Osward, Bosco, Tom en Julius! Bedankt mannen voor de fijne avond en de leuke verrassing!