straatbeeld
afscheid van de Xaverians
op de markt
Osward en Hilde
spelletjes spelen
spelletjes spelen
maandag 1 december 2008
dinsdag 11 maart 2008
Vertelseltjes van Ine
Hier een foto van Jude op zijn graduation party.Hallo!
Je zal het misschien niet geloven, maar het is druk geweest! Twee weken geleden zijn Hilde en ik naar Kasese vertrokken om daar in middelbare scholen een Xaverigroep te gaan opstarten. Jimmy, van het nationale team, was mee voor de praktische kant van de zaak en wij om spelletjes te spelen. Een middel om zoveel mogelijk volk te trekken maar daar konden we mee leven! We zouden iedere dag 2 groepen zien; van 10.00u-12.00u en van 14.00u-16.00u. Iedereen voelt nu al nattigheid... dit is "net niet" gelukt... We zijn nooit voor 11.00u bij een groep aangekomen en nooit voor 18.00u weer thuis geariveerd! Onze kleinste groep bestond uit 100 joelende kinderen of studenten en de grootste uit 300 maar daar kan je toch geen probleem van maken? Dit is Afrika!! Natuurlijk hebben we dat niet gedaan! We hebben ze verdeeld en nog eens, en nog eens, en nog eens,... En speelden met groepjes van 25 a 30 gasten. We hebben ons geweldig geamuseerd! Ze waren tof en ons gezelschap ook. Dat bestond uit pastoor Walter (die het met ons maar al te graag over seks had want wij waren daar zo open over?!!!) en Adrian de jeugdcoordinator, die we aanspraken als "his majesty" nadat hij zich eens verkleed had met Hilde haar bandana en trui!! We hebben goed gelachen, veel gekletst en vooral veel mensen kennis laten maken met het fenomeen 'spelletjes spelen!' Kortom een zeer geslaagde Chiro-week! Op vrijdagavond zijn we blijven slapen bij Pol, een Belg die in Kasese werkt als cooperant voor Broederlijk Delen. We hebben hem leren kennen in Rwanda en dachten dat het hoog tijd was voor een bezoek! Hij woont in een koloniaal huis tussen de bergen, echt prachtig! Op zaterdag moesten we naar een graduation party in Hoima. We dachten daar aan te komen ergens in de namiddag, maar niets was minder waar. Het openbaar vervoer is hier niet van de poes en we kwamen aan om 21.00u. Pittig detail, we waren om 09.30u vertrokken in Kasese en hebben dus de hele dag, lekker dicht over hobbelige, stoffige wegen doorgebracht. Maar we gingen naar een feestje, dus we konden ertegen! 't Feestje was al goed bezig toen we aankwamen! We zijn er niet lang geweest want er waren te veel plakkerige meneren die te zat waren om te begrijpen dat ze ons met rust moesten laten. Hilde heeft er daar ene een duw gegeven! Ik durf wedden dat hij met een blauw gat zat! (al zie je dat waarschijnlijk niet!?)
De zondag moesten we al weer vroeg uit de veren voor een ritje van 3.5 uur crosscountry, op naar Kasambya. Er was daar parochiefeest en we waren uitgenodigd! We hebben ons niet te straf gehaast want we wisten dat we naar de mis zouden moeten. De mis heeft tot 16.00u geduurd!! Asjeblief, ze was om 10.00u begonnen. Ik denk dat we erbij zijn gaan zitten rond 13.00u, dus dat was voor ons zeer dragelijk! 's Avonds was er een fuif en een van de boda boda drivers heeft tetteke rush uitgeprobeerd bij Hilde. Na het blauwe gat van zaterdag loopt er in Kasambya enen rond met een blauwe kaak! We zijn in Kasambya gebleven tot de woensdag en hebben ons daar ook straf geamuseerd. De pastoors die daar wonen (en waar we logeren) zijn geweldig! We hebben ongeloofelijk veel gelachen! We hebben ze het woord 'robbedoezen' geleerd en we hebben de attractie van het dorp gezien. Ze heet mama Miumba en weegt, zonder overdrijven, 250 kg!! Ze heeft een klein cafeetje, zit daar in haar (voor ons twee persoons) zetel en verorbert matooke ter groote van tennisballen. Ik kon niet laten van er de hele tijd naar te kijken! Haar buik komt tot op haar knieeen en ze kan amper nog met haar hand aan haar mond. Ze was ooit getrouwd, maar die meneer is niet meer, je moet niet vragen waarom...
Donderdag was dus mijn verjaardag... Een kwart eeuw oud en een hele dag tijd om dat te vieren in Oeganda! Hilde had de hele dag voorbereid en dat heeft ze geweldig gedaan! Ik kon me geen betere verjaardag voorstellen! ( waarvoor nog even dankje wel Baertie!!) Toen ik opstond kwam ik in een versierde woonkamer terecht, maar daar kon ik niet lang van genieten. Ze nam me mee naar een koffieshop voor een heerlijk ontbijt. Daarna pure verwennerij met een gezichtsmassage en een pedicure. 's Avonds zouden we op het gemakske spaghetti maken en eten. MAAR, toen kwam daar plots het volk toe voor mijn verassingsfeestje. Er staan al enkele foto's op de blogspot, maar we proberen er nog meer op te krijgen. Ga dus maar eens piepen! We hebben dus een super feestje gehad en het volk is gebleven tot zaterdag en eentje tot gisteren! ZALIG!!
We hebben ook slecht nieuws. Monik, een van de cooperanten van Broederlijk Delen, is vorige week overleden. Ze was 53 en is plots overleden op weg naar het ziekenhuis. Ze had last van hoofdpijn, maar later bleek dus dat ze aan een hersenontsteking leed. Zeer triestig!
Ondertussen zijn we geslaagd in een van onze missies! Hilde en ik wilden het land niet verlaten als we geen trouw hadden meegemaakt. Wij dus iedereen pushen en zaterdag is het zover! We zijn uitgenodigd naar het huwelijk van 2 Xaveri's! Joepie!Vele dikke kussen en tot gauw! Ine-x-
Voor ons Ka
Ka-tje, hier zijn ze dan! Foto af te halen na 19 juli! Groetjes van ons allebei en 't amusement in Erps-Kwerps!Ine en Hilde X.
Lene en Noortje op bezoek
Rimpel Lena kwam langs midden januari! We zijn het nieuwe jaartje gaan vieren in Murchison Falls.
Ook Noortje kwam eind januari eens piepen! 't Werd bijkletsen tussen de zussen met een natje en een droogje!
Bezoek aan Kasambya Prison
Collega's!
Vorige week dinsdag (4/3/08) heb ik de gevangenis in Kasambya bezocht! We waren te gast bij Father Jjumba (parochiepriester van Kasambya) en hij had een bezoek voor ons geregeld (lees: hij had de gedetineerden bezoekers en een muziekinstallatie beloofd). Toen we aan de gevangenispoort aankwamen, gingen de deuren onmiddellijk open. Geen metaaldetectie, geen paspoortcontrole, GSM's of rugzakken mochten we rustig bijhouden. Tussen de tralies door zag ik de gedetineerden in fluo gele pakjes samentroepen op de koer. Toen we naar het centrum van de gevangenis werden geloodst, begon iedereen te klappen. De directeur heette ons welkom en schetste een beetje de geschiedenis van de gevangenis. Daarna gaf hij het woord aan ons. Ine vertelde waarom we in Oeganda waren en ik vertelde over mijn werk en onze gevangenis. Het was muisstil. Een oudere man, ook gedetineerd, vertaalde mijn Engels in het Luganda. Ik wist echt niet goed of de mannen begrepen waar ik het over had. Na mijn 'speech' heb ik gevraagd of er vragen waren. Amaai, dat duurde niet lang. Er kwam vanalles! Over het feit dat ze bijna geen contact hebben met hun familie, dat ze niet terug hun job bij de overheid kunnen innemen, dat het heel lang duurt vooraleer ze een proces krijgen (er stond in de krant dat er in de gevangenis in Kampala mensen vast zitten die reeds 7 jaar wachten op hun proces!!!!!!!!!), hoe ze contact moeten houden met hun kinderen enz. ... Het werd een zeer interessant gesprek en ik voelde het kriebelen om alles JWW'ers en PSD'ers hier aan het werk te zetten. Na de vragenronde, las een gedetineerde man een brief voor. Ze hadden die met alle gevangenen opgemaakt. Ik viel bijna achterover wat er gezegd werd... In naam van alle gevangenen werd er aan ons gevraagd of er geen oplossing of centen konden komen voor volgende zaken...
- een publieke telefoon zodat familie kon worden ingelicht van de detentie want vele families zijn niet op de hoogte
- matten voor iedereen want heel veel mensen slapen gewoon op de grond
- medicatie (de overheid voorziet hier niet in en heel veel mensen moeten hun Aidsremmers innemen maar die zijn niet voor handen ; stopzetting van de behandeling is echt niet goed)
- medische zorg bij malaria, luizen en schurft
- lakens
- stromend water (kan je je voorstellen dat je met 300 opgesloten zit en er geen stromend water voor handen is?!!!)
- reclassering (na het uitzitten van hun jaren, gaat de poort open en stap je naar huis)
Nadien kregen we een rondleiding. Ik zag de slaapzalen waar bijna 100 mannen opeen gepakt zaten. Het deed me denken aan de beelden in Schindlers' list. De voorraadkamer zit vol ratten waardoor heel veel voedsel verdwijnt. Bovendien wordt voedsel niet systematisch voorzien door de overheid dus moeten de gedetineerden zelf vanalles planten. Tijdens de rondleiding begon het heel hard te regenen en is er van 'muziek op de wandeling' niet veel in huis gekomen. Father Jjumba beloofde dat hij terug zou komen. Ine en ik zijn vertrokken met een knoop in onze maag en berekeningen in ons hoofd... hoeveel zouden 300 matten kosten en 300 lakens en ...
Hilde.
Ine werd een kwart eeuw!
Ine was op 6 maart, samen met Piet'n Vercruusse, jarig! Ze werd er 25 en dat hebben we op z'n Afrikaans gevierd: veel biertjes en eten!
Speciaal vanuit Kasambya en Hoima (beiden op 4 uur rijden van Bweyogerere): Osward, Bosco, Tom en Julius! Bedankt mannen voor de fijne avond en de leuke verrassing! vrijdag 22 februari 2008
Onze laatste emailminuten spenderen we aan...
... een grappig weetje! Voor Valentijn werden Ine en Hilde overladen met cadeautjes: een echte roos, een plastiek roos en een bosje rozen in een kader. Daar bovenop een doos nep Ferrero Rocher en een fles lekkere rode wijn! Voor ons mag het altijd Valentijn zijn!
Enkele sfeerbeelden
Super koddig! Onze Ine met haar Afrikaanse granny! Maria-tje was echt weg van haar!!
Onze vriend Henri! Tijdens de week brave huisvader en harde werker ; in het weekend een fuifbeest!
Ine met haar vrienden Moses en Noa. Echte schatjes!
In scholen vind je heel vaak boodschappen terug op bomen en in perkjes. Hier een tip van de dag in de Nakasero school: SEX only in marriage! We leren hier zoveel bij!!!!!
Een uitzicht op een van de lakes in Fort Portal. Deze foto werd genomen tijdens een zeer gezellig moment! Kris, Joke en Ka waren toen op bezoek. We hadden een zeer boeiende babbel over relaties en seksualiteit met onze gids Mozes. Hilarisch wat die man te vertellen had!!!
Red red wine...
Hier zijn we weer!
Met Ine gaat alles zeer goed! 't Is hier vandaag ongeveer 35 graden, dit niet om jullie jaloers te maken maarop te warmen voor de zomer die er toch bijna aankomt,... We zijn deze week naar de supermarkt geweest en toen we buitenkwamen sprong er zeer gezwind een madam voor mijn neus. Ze vroeg me of er in mijn land medicijnen bestonden om de heupen breder te maken. Ik zeg: 'pardon?'. Ja, ze vond haar heupen te smal en dacht dat dat bij ons wel bestond. Ik heb haar gezegd dat ik dat nog nergens ben tegengekomen en als ze brede heupen wil, dat ze dan beter plastische chirurgie overweegt in plaats van een cremeke te smeren. Maar dat vond ze te gevaarlijk! Waarom worden die vragen toch nooit aan Hilde gesteld?! Maar bon, ze heeft wel voor de mop van de week gezorgd en wij hebben weer eens goed kunnen lachen!!! We zijn gisteren ook eens een bezoekje gaan brengen in een theater. En we hebben een kaartje kunnen bemachtigen voor het toneel van deze avond. Het stuk heet 'my valentine' en wordt wegens enorm succes verlengd! We zijn er bij en een verslag volgt zeker! Ik kijk er zeer naar uit! Toen we gisteren ons kaartje kochten mochten we ook onze plaats kiezen op een blad. Er stond nog niemand op!!! Maar gene paniek, iedereen koopt zijn kaartje op de avond zelf. 't Is te hopen voor hen, anders is het maar triestig verlengen voor 2 muzungu's.
Morgen komt UB40 optreden hier in Kampala. Ook dat konden we niet missen. Het hele land spreekt erover, op de radio kennen ze maar 1 groep meer, zalig! Dat wordt een feest, ik hoop wel dat ze ons zo niet op elkaar gaan pakken zoals we soms in een busje zitten. Maandag vertrekken we voor een week naar Kasese om training te geven. Ja, het is er toch nog eens van gekomen! Ik zie het ongeloofelijk zitten. We hebben ook een cursus in het verschiet van Right to Play. Dat is een NGO die oa in Uganda werkzaam is. Ze leert kinderen allerhande dingen via sport en spel, dingen waar wij in de chiro ook achter staan. Er zal waarschijnlijk een samenwerkingsverband ontstaan tussen deze organisatie en Xaveri en daar zijn we ontzettend tevreden over! Ik wil jullie ook nog even mee geven dat Hilde en ik een reisje naar Tanzania gepland hebben. We vertrekken op 8 mei naar Zanzibar, gaan van daaruit naar Dar Es Salaam, om op 25 mei terug naar Uganda te komen. Ole, ik kijk er al geweldig naar uit! Vele dikke kussen en tot later! Ine-x-
Lene en Noor op bezoek
VERSLAG VAN 11 FEBRUARI 2008
Hallo allemaal!
Het is eventjes geleden. Ondertussen zijn Leen en mijn zus hier geweest en zijn ze alle twee alweer veilig in het Belgenlandje.Wat is er ondertussen allemaal gebeurd? Dag 1 voor Noor: er was een graduation party waar we op uitgenodigd waren en wij er dus naartoe. De avond was nog maar goed begonnen of Noor had al touch. Ze was al bijna getrouwd en we hebben dan ook alle nodige middelen moeten inzetten om hem de rest van de avond bij haar uit de buurt te houden. Hilde heeft enorm veel aanbidders in de catergorie derde leeftijd! Zij is de hele avond door een zestiger achtervolgd geweest. Hij danste zich krom voor haar en viel steeds weer op zijn knieen in de hoop dat ze op zijn smeekbede in zou gaan. Dit alles kon Hilde echter niet bekoren. Op het eind van de avond kreeg ze zijn naamkaartje met de volgende woorden: please, call me, I love you!!! Hilde twijfelt nog steeds of ze hem al dan niet zal bellen! Na de graduation hebben we het feest verder gezet in 'club Volts'. Noor haar aanbidder was ons gevolgd naar daar en binnen stonden er haar nog enkele op te wachten. De grootste gelukzak heeft even aan haar vingers mogen zuigen,... Voor meer details stuur ik je graag door naar mijn zusje! We zijn ook op safari geweest (zonder Hilde) en hebben een leeuwin met haar 6 jongen gezien. Zeer de moeite en het werd helemaal straf toen we de hobbelige steppe opreden om hen te achtervolgen. Wat later zijn we ook uit het busje gestapt om een kudde giraffen van dicht te fotograferen, als echte ontdekkingsreizigers door het lange gras, met het fototoestel in aanslag. En wat voor een toestel, Noor met haar voorhistorisch wegwerptoestel en Lene met een super zoem op haar digitale bakje.Na het safaripark zijn we even onze vrieden gaan bezoeken in Hoima. Daar hebben ze ook even een glimp kunnen opvangen van father Mike (jaja, de zotte pastoor). Op zondagavond was er karaoke. Wij noemen zoiets playback show, maar laat ik het niet over details hebben. Om beurt kwamen mensen daar het beste van zichzelf geven in aangepaste (of iets minder aangepaste) pakjes. Als mensen dat dan goed vinden, geven ze geld. Zo zagen we een zwangere vrouw met amper kleren aan een spagaat doen (!), een echte boysband zoals we die niet meer te zien krijgen sinds de back street boys en zelfs cowboys. Met die laatste heb ik een dansje moeten doen op het podium. Hij kwam mij halen om mee te doen. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen, tot groot vermaak van het publiek! Ik heb er zelfs geld mee verdiend. 't Is een idee voor een carriere wissel! We hebben door wat rond te reizen ook wat uren in de taxi versleten. Dit was Lene haar favoriete terrein. Zo heeft er tijdens een rit een jongentje op haar voet geplast (pittig detail: er is absoluut geen plaats om je voet te verschuiven wegens te veel volk in de taxi), is ze eens uit de taxi gekomen met een olifantenpoot (zo dik als iets, maar 't was vlug genezen), maar de laatste rit spant de kroon. We waren op weg naar de luchthaven als er plots 2 politiemannen en een gehandboeide dief in de taxibus komen zitten. De dief neemt plaats naast Lene en de agenten voor hen. Wij schieten natuurlijk in de lach! Lene verplaatst haar rugzak zeer 'subtiel' naar de andere kant en hangt zelf plots ook verdacht schuin. Ze zitten nog geen 2 minuten op de bus of er moet iemand uit. De dief mag natuurlijk niet uitstappen om de ander te laten passeren en neemt dus plaats op de schoot van de flik, ik kon niet meer... Bij het terug innemen van de plaatsten zit de flik met het dossier naast Leen. Wat hij precies had gedaan weten we niet, maar wel dat hij 17 jaar was en nog zo van die details als zijn naam en adres...
That's all folks!
Kus, Ine-x-
Hallo allemaal!
Het is eventjes geleden. Ondertussen zijn Leen en mijn zus hier geweest en zijn ze alle twee alweer veilig in het Belgenlandje.Wat is er ondertussen allemaal gebeurd? Dag 1 voor Noor: er was een graduation party waar we op uitgenodigd waren en wij er dus naartoe. De avond was nog maar goed begonnen of Noor had al touch. Ze was al bijna getrouwd en we hebben dan ook alle nodige middelen moeten inzetten om hem de rest van de avond bij haar uit de buurt te houden. Hilde heeft enorm veel aanbidders in de catergorie derde leeftijd! Zij is de hele avond door een zestiger achtervolgd geweest. Hij danste zich krom voor haar en viel steeds weer op zijn knieen in de hoop dat ze op zijn smeekbede in zou gaan. Dit alles kon Hilde echter niet bekoren. Op het eind van de avond kreeg ze zijn naamkaartje met de volgende woorden: please, call me, I love you!!! Hilde twijfelt nog steeds of ze hem al dan niet zal bellen! Na de graduation hebben we het feest verder gezet in 'club Volts'. Noor haar aanbidder was ons gevolgd naar daar en binnen stonden er haar nog enkele op te wachten. De grootste gelukzak heeft even aan haar vingers mogen zuigen,... Voor meer details stuur ik je graag door naar mijn zusje! We zijn ook op safari geweest (zonder Hilde) en hebben een leeuwin met haar 6 jongen gezien. Zeer de moeite en het werd helemaal straf toen we de hobbelige steppe opreden om hen te achtervolgen. Wat later zijn we ook uit het busje gestapt om een kudde giraffen van dicht te fotograferen, als echte ontdekkingsreizigers door het lange gras, met het fototoestel in aanslag. En wat voor een toestel, Noor met haar voorhistorisch wegwerptoestel en Lene met een super zoem op haar digitale bakje.Na het safaripark zijn we even onze vrieden gaan bezoeken in Hoima. Daar hebben ze ook even een glimp kunnen opvangen van father Mike (jaja, de zotte pastoor). Op zondagavond was er karaoke. Wij noemen zoiets playback show, maar laat ik het niet over details hebben. Om beurt kwamen mensen daar het beste van zichzelf geven in aangepaste (of iets minder aangepaste) pakjes. Als mensen dat dan goed vinden, geven ze geld. Zo zagen we een zwangere vrouw met amper kleren aan een spagaat doen (!), een echte boysband zoals we die niet meer te zien krijgen sinds de back street boys en zelfs cowboys. Met die laatste heb ik een dansje moeten doen op het podium. Hij kwam mij halen om mee te doen. Natuurlijk kon ik geen nee zeggen, tot groot vermaak van het publiek! Ik heb er zelfs geld mee verdiend. 't Is een idee voor een carriere wissel! We hebben door wat rond te reizen ook wat uren in de taxi versleten. Dit was Lene haar favoriete terrein. Zo heeft er tijdens een rit een jongentje op haar voet geplast (pittig detail: er is absoluut geen plaats om je voet te verschuiven wegens te veel volk in de taxi), is ze eens uit de taxi gekomen met een olifantenpoot (zo dik als iets, maar 't was vlug genezen), maar de laatste rit spant de kroon. We waren op weg naar de luchthaven als er plots 2 politiemannen en een gehandboeide dief in de taxibus komen zitten. De dief neemt plaats naast Lene en de agenten voor hen. Wij schieten natuurlijk in de lach! Lene verplaatst haar rugzak zeer 'subtiel' naar de andere kant en hangt zelf plots ook verdacht schuin. Ze zitten nog geen 2 minuten op de bus of er moet iemand uit. De dief mag natuurlijk niet uitstappen om de ander te laten passeren en neemt dus plaats op de schoot van de flik, ik kon niet meer... Bij het terug innemen van de plaatsten zit de flik met het dossier naast Leen. Wat hij precies had gedaan weten we niet, maar wel dat hij 17 jaar was en nog zo van die details als zijn naam en adres...
That's all folks!
Kus, Ine-x-
woensdag 23 januari 2008
Aan Rafke
Rafke,
Hilde en ikzelf vinden het zeer leuk dat je reageert op onze blogspot. Een dingetje, we weten niet wie je bent! Kan je dit mysterie voor ons oplossen?
Hilde en ikzelf vinden het zeer leuk dat je reageert op onze blogspot. Een dingetje, we weten niet wie je bent! Kan je dit mysterie voor ons oplossen?
dinsdag 15 januari 2008
Nen gelukkigen!
Aan onze supporters: een mooi 2008! Wij zijn er alvast met enkele spannende wendingen ingevlogen! Zoenen vanuit Kampala! Ine en Hilde X.Minder leuk nieuws
Nee nee, het is hier niet altijd rozegeur en maneschijn, maar soms ook eens dikke shit. Vorige week donderdag (3/1), op de laatste avond voor onze bezoekers, werden we overvallen. Ik droeg Hilde haar schoudertas over mijn schouder en onder mijn arm en die werd met enkele stevige rukken van eigenaar veranderd. Ik heb nog eens terug getrokken en luid geschreeuwd, maar het kwaad was geschied. In de tas: gsm's, te veel geld, pasport,... Van zowel Hilde, Kris als mezelf. Daarna komt natuurlijk de hele rompslomp en papierwinkel. Het meeste is alweer in orde of toch bijna. We hebben ons zelfde nummer kunnen behouden, maar zijn nog niet bereikbaar (wel vanaf morgen). Samen met onze gsm zijn ook de nummers verdwenen. Ik zou het daarom zeer fijn vinden als je je nummer eens kon doorsturen, als je wil tenminste. Dikke zoenen, Ine-x-.
maandag 14 januari 2008
Pussycat
Lieve lezers! Zoals jullie hieronder opnieuw in een sappig verslag van Ine kunnen lezen zijn we net terug van vijf dagen op en top bezinning. Ik had gehoopt dat Ine eindelijk het licht zou hebben gezien of zich ten minste bezind zou hebben over haar zondig gedrag ten op zichte van mij maar niets is minder waar! Ze blijft steeds weer redenen vinden om me uit te lachen. Deze keer met mijn uiterlijk! Vorige zondag liep ik een zonneslag op. Hierdoor strompel ik, een week later, nog steeds innig fuchia, blaren incluis, door de Oegandese straten. Ik geef toe, samen met mijn turkoois gevlamde onderbroeken (zie in een eerder verslag) en dat 'dwoas klakske' dat het werkelijk geen zicht is! Komt daar dan nog eens bij dat we nieuwe paspoorten moeten laten maken (de vorige zijn we kwijtgeraakt tijdens een overvalletje ; we zijn ok!!!) en daar horen dus pasfoto's bij. Ik kon niet anders dan mijn verfrommelde en vuurrood geblakerd gezicht op de gevoelige plaat laten leggen. Ine heeft de ambassade omver gebruld toen ik ze aan de consul overhandigde (ik wou ze haar niet tonen)! Wat is het fijn om steeds weer voor schut gezet te worden door diegene waar je noodgedwongen nog 6 maand 24u/24u mee moet samenleven! :-)
Maar wraak kan zoet zijn...
In Hoima en Fort Portal hebben ze de gewoonte om mensen een 'petname' te geven. Het is een koosnaampje dat je krijgt als kind, door je ouders. In plaats van elkaar met de (voor)naam aan te spreken, gebruiken ze de petname. Het is eigenlijk vooral een teken van respect als je elkaar zo begroet. Een priester uit Fort Portal gaf ons een paar maanden terug een petname. Ine 'Awooli' en ikke 'Akiki'. Hij zou ons per email laten weten wat het precies betekent en waarom hij aan mij Akiki en aan Ine Awooli gaf. Tot op heden kregen we nog geen verklarende mail van hem. Tijdens de retraite zijn we echter op de hoogte gebracht van de betekenis... Akiki betekent "moeder van allemaal" en ook "leider". Ik vind dit een hele eer. Ine was zich al aan het verheugen op die van haar. Blijkt dat Awooli "pussycat" wil zeggen. Dit hoeft geen verdere uitleg! Ik lag in een deuk en Ine zag er nog beroerder uit dan toen ze haar Xaveri-uniform aan had!!! Na die complimentjes tijdens de voetbalmatch is zij de fat pussycat en ik de rugbyleider, ole!!!!
Aan allemaal een fijne dag nog en graag tot een volgende!
Vurige Hilde x.
Maar wraak kan zoet zijn...
In Hoima en Fort Portal hebben ze de gewoonte om mensen een 'petname' te geven. Het is een koosnaampje dat je krijgt als kind, door je ouders. In plaats van elkaar met de (voor)naam aan te spreken, gebruiken ze de petname. Het is eigenlijk vooral een teken van respect als je elkaar zo begroet. Een priester uit Fort Portal gaf ons een paar maanden terug een petname. Ine 'Awooli' en ikke 'Akiki'. Hij zou ons per email laten weten wat het precies betekent en waarom hij aan mij Akiki en aan Ine Awooli gaf. Tot op heden kregen we nog geen verklarende mail van hem. Tijdens de retraite zijn we echter op de hoogte gebracht van de betekenis... Akiki betekent "moeder van allemaal" en ook "leider". Ik vind dit een hele eer. Ine was zich al aan het verheugen op die van haar. Blijkt dat Awooli "pussycat" wil zeggen. Dit hoeft geen verdere uitleg! Ik lag in een deuk en Ine zag er nog beroerder uit dan toen ze haar Xaveri-uniform aan had!!! Na die complimentjes tijdens de voetbalmatch is zij de fat pussycat en ik de rugbyleider, ole!!!!
Aan allemaal een fijne dag nog en graag tot een volgende!
Vurige Hilde x.
HALLELLUJA
Hallelluja, ik heb het licht gezien, of dat hadden ze me toch graag horen zeggen de afgelopen dagen! We zijn naar een Xaverigroep geweest in Hoima. Die groep is echt fantastisch!! Ze benaderen het meest een Chirogroep, zoals wij die kennen. Tijdens vakanties en ieder weekend zijn de gasten op het terrein. Ze hebben een heem en spelen spelletjes samen! Dat laatste is hier eerder uitzondering dan regelmaat! Deze groep wordt ondersteund vanuit Engeland. 't Is te zeggen, vanuit de UK werd een project opgestart, KISS, om jongeren die hulp nodig hebben (familiaal, psychisch,...) te ondersteunen. Maar alle KISS kinderen zijn ook Xaveri kinderen, op die manier. Vanuit de UK komen ieder jaar mensen van het project op bezoek en dat was dit jaar niet anders. Catherine is een van de spilfiguren van Kiss. Paula is een Portugese zuster die in de UK woont en werkt en Alfons is een broeder uit Kameroen en zit in dezelfde orde als Paula. Die orde is gespecialiseerd in retraites geven aan jonge mensen. Ze leren hen hoe ze kunnen bidden en de bijbel interpreteren en zo van die dingen meer. Catherine kent deze mensen omdat ze het afgelopen jaar in die orde woonde om te zien of ze al dan niet non zou worden. Ze heeft beslist om het niet te doen maar dat maakt haar niet minder gelovig. Nog even meegeven dat het hier niet over overjaarse katholieken gaat maar over dertigers. Cat is 31, Paula 38 en Alfons 37 jaar. Dan was er ook nog Darragh. We hebben hem een tijdje geleden ontmoet. Hij woont in Hoima en kent Cat en KISS van het thuisfront. Darragh komt uit noord Ierland en is daar streng Katholiek opgevoed (dat zegt zeker genoeg?). Bon, dit alles om het verhaal dat volgt toch een beetje in de juiste context te zien.
We zijn vorige woensdag (9/1) op het kampterrein aangekomen. Daar hebben we bovenstaande figuren ontmoet en te horen gekregen wat het programma was. Het ging dus niet om een mini Xaveri kamp zoals Hilde en ik dachten, maar wel degelijk over een retraite... Ze hadden de grote groep opgesplitst in 3: de kleintjes, de mediums en de grote. Ik heb de retraite met de grote meegedaan, dat was +15 jaar en Hilde met de mediums, van 10 tot 15 jaar. Het thema was: follow the star! De leiding werd genomen door Paula en Alfons. Paula is een zeer begeesterde non. Ze is sinds haar 20ste levensjaartje missionaris en weet op iedere vraag, hoe kritisch ook, een antwoord, en ik kan het weten. Ik heb een spervuur aan vragen gesteld die ze allemaal met het grootste plezier beantwoordde. Weinig antwoorden konden mijn goedkeuring genieten, maar zo ontstaan de beste discussies, nietwaar. Paula ontpopte zich als een ware soeur sourire (ze is wat we noemen de non met gitaar)! Natuurlijk bespeelt ze de 'heilige gitaar' en komt er niets anders uit dan jezus liedjes zoals daar zijn: 'I could sing of your love forever', 'God is love', 'we are for Jesus',... En ik kan ze allemaal zingen, het was me werkelijk een genoegen! Alfons is een prekende broeder. Het enige ambetante is dat hij altijd minimum een half uur nodig heeft om tot een punt te komen. Hij kan niet zo boeiend vertellen, heeft een stopwoordje dat hij te pas en te onpas gebruikt en heeft een zeer irritante stem om naar te luisteren. Daarbij komt nog dat hij Franstalig is, wat soms zeer grappige formuleringen oplevert. Al moet gezegd dat zijn Engels zeer goed is. Wat heb ik geleerd? Niets nieuw eigenlijk. Wat wel zeer boeiend was, was om de gasten dingen rond hun geloof te horen vertellen, hoe ze ertegenover staan en hoe ze het praktiseren. De meeste kunnen geen antwoord geven op de vraag wat voor hen geloven is, hoe ze bidden en van die zaken meer, ze kunnen alleen maar de antwoorden geven die er in school worden ingebeukt. Maar er zijn altijd die paar uitzonderingen die het interessant maken. Bijvoorbeeld: een vraag was wat Jezus betekent in je leven. We moesten die vraag in kleine groepjes bespreken. De meeste antwoorden dan iets als: hij is mijn redder, hij stierf voor onze zonden,... Maar als je dieper vraagt blijven ze het antwoord schuldig. Als goede participant heb ik de vraag ook beantwoord. Ik zei dat hij hoegenaamd niets betekent voor mij! Algemene stilte... Dan eentje die mij probeerde te overtuigen om Jezus toch in mijn leven binnen te laten want vrienden en familie kunnen toch niet alles. Stel dat de lucht die we inademen plots weggaat, dan kunnen je vrienden en familie je niet helpen, neenee. Jezus is degene die je de lucht zal terug geven. Deze reactie kwam van een moeder die de retraite meevolgde, ja dan heb je natuurlijk niets meer te zeggen. Gelukkig waren er ook met een nuchtere visie, maar wel heel erg gelovig!! Zoals het een echt kamp betaamt, werd ook dit afgesloten met een kampvuur. Maar niet voor we eerst een misviering hadden uiteraard! Bij de Xaveri's is het traditie om tijdens het kampvuur varken of koe te eten, die ze eerder op de dag geslacht hebben en dat was ook deze keer niet anders. Het varken kwam in de namiddag aan en ze hadden er niets beter op gevonden om het tijdens de misviering te slachten. Dat beest krijsen en tieren. Ondertussen hoorden we ook zware slagen (ik denk dat ze dat beest de kop aan het inslaan waren) en wij maar geboeid luisteren naar de parabel van de talenten (wie kent deze nog)! Gisteren was er voetbalmatch, waar we hevig zijn voor gaan supporteren. Hilde en ik kregen er de complimenten van ons leven. Hilde werd aanzien voor een rugbyspeelster, zo'n postuur, dat kon toch niet anders!!! En aan mij zei iemand: 'Ine, do you know you're fat?' Illusies rond je uiterlijk kan je hier zeker niet krijgen!!! En zo zijn de dagen voorbij gegaan, geheel in het teken van God en zijn perfecte, maar ook menselijke zoon Jezus. Voor jullie ook allemaal branden in de hel wil ik nog even meegeven dat je van niemand zoveel liefde kan ontvangen als van God. Als je dus niet in hem gelooft kan je nooit helemaal gelukkig zijn en je 100% geliefd voelen!!! Denk daar maar eens over na!!!!! Woensdag wordt diezelfde retraite gegeven aan een andere groep Xaveri's, allemaal leiders van deze keer. En we mogen helpen! Leen (die straks aankomt, joepie) zal dus ook deze ervaring aan den lijve ondervinden. Ze weet het nog niet, maar het eerste wat ze hier krijgt is een op en top Christelijk bad! Vele dikke kussen en natuurlijk: GOD BLESS YOU !!!!!! Ine-x-
We zijn vorige woensdag (9/1) op het kampterrein aangekomen. Daar hebben we bovenstaande figuren ontmoet en te horen gekregen wat het programma was. Het ging dus niet om een mini Xaveri kamp zoals Hilde en ik dachten, maar wel degelijk over een retraite... Ze hadden de grote groep opgesplitst in 3: de kleintjes, de mediums en de grote. Ik heb de retraite met de grote meegedaan, dat was +15 jaar en Hilde met de mediums, van 10 tot 15 jaar. Het thema was: follow the star! De leiding werd genomen door Paula en Alfons. Paula is een zeer begeesterde non. Ze is sinds haar 20ste levensjaartje missionaris en weet op iedere vraag, hoe kritisch ook, een antwoord, en ik kan het weten. Ik heb een spervuur aan vragen gesteld die ze allemaal met het grootste plezier beantwoordde. Weinig antwoorden konden mijn goedkeuring genieten, maar zo ontstaan de beste discussies, nietwaar. Paula ontpopte zich als een ware soeur sourire (ze is wat we noemen de non met gitaar)! Natuurlijk bespeelt ze de 'heilige gitaar' en komt er niets anders uit dan jezus liedjes zoals daar zijn: 'I could sing of your love forever', 'God is love', 'we are for Jesus',... En ik kan ze allemaal zingen, het was me werkelijk een genoegen! Alfons is een prekende broeder. Het enige ambetante is dat hij altijd minimum een half uur nodig heeft om tot een punt te komen. Hij kan niet zo boeiend vertellen, heeft een stopwoordje dat hij te pas en te onpas gebruikt en heeft een zeer irritante stem om naar te luisteren. Daarbij komt nog dat hij Franstalig is, wat soms zeer grappige formuleringen oplevert. Al moet gezegd dat zijn Engels zeer goed is. Wat heb ik geleerd? Niets nieuw eigenlijk. Wat wel zeer boeiend was, was om de gasten dingen rond hun geloof te horen vertellen, hoe ze ertegenover staan en hoe ze het praktiseren. De meeste kunnen geen antwoord geven op de vraag wat voor hen geloven is, hoe ze bidden en van die zaken meer, ze kunnen alleen maar de antwoorden geven die er in school worden ingebeukt. Maar er zijn altijd die paar uitzonderingen die het interessant maken. Bijvoorbeeld: een vraag was wat Jezus betekent in je leven. We moesten die vraag in kleine groepjes bespreken. De meeste antwoorden dan iets als: hij is mijn redder, hij stierf voor onze zonden,... Maar als je dieper vraagt blijven ze het antwoord schuldig. Als goede participant heb ik de vraag ook beantwoord. Ik zei dat hij hoegenaamd niets betekent voor mij! Algemene stilte... Dan eentje die mij probeerde te overtuigen om Jezus toch in mijn leven binnen te laten want vrienden en familie kunnen toch niet alles. Stel dat de lucht die we inademen plots weggaat, dan kunnen je vrienden en familie je niet helpen, neenee. Jezus is degene die je de lucht zal terug geven. Deze reactie kwam van een moeder die de retraite meevolgde, ja dan heb je natuurlijk niets meer te zeggen. Gelukkig waren er ook met een nuchtere visie, maar wel heel erg gelovig!! Zoals het een echt kamp betaamt, werd ook dit afgesloten met een kampvuur. Maar niet voor we eerst een misviering hadden uiteraard! Bij de Xaveri's is het traditie om tijdens het kampvuur varken of koe te eten, die ze eerder op de dag geslacht hebben en dat was ook deze keer niet anders. Het varken kwam in de namiddag aan en ze hadden er niets beter op gevonden om het tijdens de misviering te slachten. Dat beest krijsen en tieren. Ondertussen hoorden we ook zware slagen (ik denk dat ze dat beest de kop aan het inslaan waren) en wij maar geboeid luisteren naar de parabel van de talenten (wie kent deze nog)! Gisteren was er voetbalmatch, waar we hevig zijn voor gaan supporteren. Hilde en ik kregen er de complimenten van ons leven. Hilde werd aanzien voor een rugbyspeelster, zo'n postuur, dat kon toch niet anders!!! En aan mij zei iemand: 'Ine, do you know you're fat?' Illusies rond je uiterlijk kan je hier zeker niet krijgen!!! En zo zijn de dagen voorbij gegaan, geheel in het teken van God en zijn perfecte, maar ook menselijke zoon Jezus. Voor jullie ook allemaal branden in de hel wil ik nog even meegeven dat je van niemand zoveel liefde kan ontvangen als van God. Als je dus niet in hem gelooft kan je nooit helemaal gelukkig zijn en je 100% geliefd voelen!!! Denk daar maar eens over na!!!!! Woensdag wordt diezelfde retraite gegeven aan een andere groep Xaveri's, allemaal leiders van deze keer. En we mogen helpen! Leen (die straks aankomt, joepie) zal dus ook deze ervaring aan den lijve ondervinden. Ze weet het nog niet, maar het eerste wat ze hier krijgt is een op en top Christelijk bad! Vele dikke kussen en natuurlijk: GOD BLESS YOU !!!!!! Ine-x-
dinsdag 8 januari 2008
Kerst en nieuw in Oeganda
Hallo allemaal!
Ondertussen zijn we een nieuw jaartje gestart, heeft Belgie ondergedompeld gezeten in het feestgedruis met een lichte sneeuwval als ik mijn bronnen mag geloven, is het weer er in Oeganda alleen maar beter op aan het worden en is er hier een groot benzine tekort wegens de problemen in Kenia. Dit alles heb ik doorstaan en ondertussen heb ik mijn thuisland tot juli wat verkend. Op woensdag 19 december zijn hier 3 vrienden van Hilde aangekomen, allemaal chirobjeten! Ik kende er 2 van ziens dus het werd nog even spannend of ik ze ook wel leuk zou vinden. Laat ik je nu al verklappen dat het een fantastische reis was en ik er 3 vrienden bij heb, waarmee ik lief en leed heb gedeeld gedurende 16 dagen. De eerste dagen is wat wennen aan een land, ons huisje getoond, Kampala verkend en ook wel plannen wat we wilden doen en wanneer. We zijn begonnen met Jinja, niet om het te bezoeken, maar om er te raften op de Nijl (ja, diezelfde van in Egypte, want zoals iedereen ongetwijfeld wel weet vindt die hier zijn oorsprong). Dat begon al goed voor mij. Ik zag dat eigenlijk niet zo goed zitten, al die wilde verhalen over verdrinken en onder de boot zitten en overkop gaan in wilde watervallen. Ik had zo al in mijn hoofd gepland om niet mee te gaan en van Jinja te genieten. In de hostel aangekomen konden we kiezen tussen een rustige nummer 3 rit (de chicken boat zeggen ze tegen mensen die kiezen voor dit traject) of een heftiger nummer 5. We kiezen voor nummer 3 en ik ben ingeschreven. Okee, we gaan ervoor!!! 's Avonds zijn we bij de buren van het hostel gaan meevieren, er was daar een trouwfeest aan de gang en daar wilden we toch ook even de sfeer van opsnuiven. 's Nachts niet te veel geslapen, het was daar super warm en een fuifzaal voor muggen. Wij dus 'fris en monster' aan dat ontbijt verschenen en klaar voor de briefing. Krijgen we daar niet te horen dat we ingeschreven zijn voor de 5!!! Na veel over en weer gepraat dan toch ingestemd om de 5 te doen. Man man, zo nerveus ben ik al lang niet meer geweest, ik was er al bijna van overtuigd onder de boot te eindigen. Ik moet zeggen dat het een van de hoogtepunten van de reis geworden is. Het was superplezant!!! We zijn 1 keer overkop gegaan, wat wel spannend was, maar hadden een zeer goede gids en we vormden ook een fantastisch team met ons 5en. Op een gegeven moment moest Hilde plassen. Ze mocht van de instructeur den boot niet uit omdat er krokodillen zaten in dat stuk. Achteraf heeft ze ons verteld dat ze zich gewoon IN den boot is laten gaan :-) Na het raften kregen we BBQ, gezeten vanop een terras met uitzicht op de rivier waar we op gevaren hadden. En als echte toeristen wilden we daar foto's van. Joke en Ka gaan tegen de leuning van het terras hangen en ik was fotograaf van dienst. Toen ze zich nog even herschikten voor een laatste foto, was het hek van de dam. Letterlijk dan, ze tuimelden naar beneden met ballustrade en al. Ja lap, ik dacht, als ik kijk zie ik ze passeren in het water. Gelukkig stonden er op de steile helling wat struiken die hun val gebroken hebben. Natuurlijk stond de hele keet in rep en roer. Ze hadden vooral schaafwonden en Joke had haar voet verstuikt. Al bij al viel de schade nog mee. We zijn dan terug naar huis gegaan om de volgende dag heel vroeg naar Kabale te vertrekken. Een hele dag op de bus zitten om daar in het schemerdonker toe te komen. Het was toen kerstavond en die hebben we aan het Bunyoni meer gevierd. We hebben wel tot de volgende dag moeten wachten om te zien hoe mooi het daar wel was. Aan het meer hebben Hilde en ik 3 nachten verbleven en de andere 2 (die zijn vroeger weg gegaan om de gorilla's te bezoeken). Op het meer een boottochtje gemaakt in een uitgeholde boomstam en dan te voet terug naar onze hostel onder begeleiding van een gids. Man,man,man, die vent had al duchtig het geboortefeest van Jezus gevierd. Hij stonk naar den drank, zag in een verdord takje een olifant op 1 poot en wist mij te vertellen dat de eucalyptus met witte bladeren ingevoerd werd uit Belgie. Hoogst interessant uitje dus en ook wel heel erg komisch. Kerst wordt hier dus wel heel uitbundig gevierd. De hele kerstnacht hoorden we trommels rond het meer. Er wordt dan heel de nacht gedanst. Van dit alles hebben we spijtig genoeg niets gezien. Voor de rest heb ik daar van het meer en de zon genoten. Op de derde dag zijn we onze vrienden achterna gereisd naar Kisosro. Dat is een rit geworden om nooit meer te vergeten! Op het hoogtepunt zaten we met 23 mensen in de taxi, wetende dat ze maar 14 mensen mogen vervoeren,... Lekker dicht tegen elkaar voor een dikke 3 uur, ole!
Vanuit Kisoro zijn we heel vroeg vertrokken om de Virunga's te beklimmen. Dat zijn 3 'slapende' vulkanen die de grens vormen met Rwanda. We hebben de middelste beklommen. Daar heb ik toch serieus afgezien. Op 4 uur zijn we 1000 meter gestegen, op de top konden we een krater moeras bewonderen en even de grens over wippen naar Rwanda. Pittig detail: op de top liggen nog altijd kogels en hulzen van tijdens de genocide. De berg over vluchten was toen duidelijk geen optie. Na een zeer intensieve wandeling genoten van een lekkere maaltijd om weer vroeg onder de wol te kruipen, want bussen vertrekken vroeg in Uganda. We hadden ons busticketje de avond voordien gekocht en waren dus op ons gemak, dachten we. We stonden samen met een hele boel andere mensen te wachten op de bus. Toen die aankwam was me dat daar een stormloop, erger dan een kudde wilde beesten die op hol slaat!!! Dat heb ik hier nog nooit gezien, iedereen vertrappelde elkaar om door het kleine deurtje in de bus te raken, terwijl andere hun bagage door de venstertjes duwden om toch maar een zitplaats te kunnen bemachtigen. We waren natuurlijk de laatste om op de bus te stappen en hadden bijgevolg geen plaats. Iemand bood ons zijn zitplaats aan voor 2000 shilling (toch vriendelijke mensen e die Ugandezen :-) Uiteindelijk hadden we 2 plaatsen en zijn Ka en ik ons op het platform naast de chauffeur gaan zetten. Wat de omstaanders dan weer hilarisch vonden, 2 muzungu's op hun gat!! Van daar uit naar Mbarara, waar we vrij vlot een andere taxi vonden om ons naar Queen Elizabeth national park te voeren. We zaten er alleen op toen hij vertrok, maar naar Afrikaanse gewoonte is dit niet zo gebleven. We hebben zowaar ons record verbroken, op een bepaald moment zaten we met 28 mensen in de taxi (jaja, weer zo eentje met een vergunning voor 14 man)! Uiteindelijk zijn we zonder broekscheuren in het park aanbeland. Daar hebben we een huisje voor 6 personen kunnen bemachtigen, luxe voor 1 nacht. We moesten daar in het donker wel samen wandelen en met onze lichtjes aan, want er lopen wilde beesten en er waren leeuwen gesignaleerd in de buurt! Spannend!! De dag erop konden we dorms regelen, wat veel goedkoper is en ook veel gezelliger, 5 bedden naast elkaar. Genieten van de zon, verse mango smullen,... Na 10 min kregen we de indruk dat wrattenzwijnen ook wel mango lusten, we waren omsingeld door 4 van die lelijke beesten. Amai, ik was daar toch niet zo zot van, ze deden wel niets, maar het blijven wilde beesten he. Hilde heeft er dan nog op eentje gelopen, oeps even vergeten dat ze er lagen,... Dat beest deed nogal lelijk en Hilde ook (van het schrikken weliswaar). Wat gedaan in het nationale park? Boottochtje, chimpanseetocht, vleermuizengrot bezocht (die beesten piepen nogal en het stinkt daar zo straf naar hun stront, niet te beschrijven) inclusief 2 grote pittons, oudejaarsavond gevierd, safari gedaan op 1 januari terwijl Belgie nog aan het vieren was. Wij stonden op 5 meter van 8 leeuwen en welpjes terwijl Vlaanderen naar huis strompelde, jas nog aan het zoeken was, aan het twijfelen om al dan niet over te geven of nog goed aan den dans zat. Maar bon, we hebben alebei katers gezien, al waren de mijne ongetwijfeld van een ander formaat!! Na deze wilde ervaring op weg naar Fort Portal. Daar hebben we heel low budget gelogeerd, spotgoedkope pedicure laten doen en een fietstochtje gemaakt naar alweer een meer. Maar die fietsen van hier zijn toch niet je dat. Ze wegen als lood, het waren allemaal mannenfietsen (en redelijke hoge) om dan nog maar te zwijgen over de staat van de wegen. Niet tegenstaande was het zalig om een fietstochtje te maken en te zien dat we dat toch nog konden. Ondertussen was al dat geweld in Kenia losgebarsten, wat hier een enorm gevolg heeft op de olieprijzen. Benzine wordt ingevoerd vanuit Kenia en dat werd dus een probleem want de grenzen zijn gesloten, wat nu nog altijd aansleept. Om een idee te geven; diesel kost ongeveer 1.20 euro per liter en benzine kost van 2.80 euro tot 4.50euro per liter, chaos alom dus die eerste dagen. Dan moet je nog weten dat niet iedere pomp bevoorraad wordt en er dus overal ellenlange wachtrijen zijn. Hilde en ik zouden eigenlijk zaterdag vertrokken zijn naar Kenia, voor een 5 daagse reis met Xaverians. Alweer iets dat uitgesteld is dus... Ondertussen zijn Hilde en ik terug in ons huisje samen met Kris die hier nog enkele dagen blijft. Op donderdag is er een kamp van een Xaverian groep in Hoima en daar zullen we waarschijnlijk naartoe gaan. Een klein kampje met een plaatselijke groep in afwachting van het grote nationale kamp, dat hoogstwaarschijnlijk zal doorgaan in april. Maar hierover later meer. Ja, dit is een hele boterham geworden. We hebben ook een nieuwjaarskaartje gemaakt en hopen dat zo snel mogelijk door te sturen met onze allerbeste wensen! Dikke kussen en tot later!
Een heel klein beetje Hilde en heel veel Ine -x-
Ondertussen zijn we een nieuw jaartje gestart, heeft Belgie ondergedompeld gezeten in het feestgedruis met een lichte sneeuwval als ik mijn bronnen mag geloven, is het weer er in Oeganda alleen maar beter op aan het worden en is er hier een groot benzine tekort wegens de problemen in Kenia. Dit alles heb ik doorstaan en ondertussen heb ik mijn thuisland tot juli wat verkend. Op woensdag 19 december zijn hier 3 vrienden van Hilde aangekomen, allemaal chirobjeten! Ik kende er 2 van ziens dus het werd nog even spannend of ik ze ook wel leuk zou vinden. Laat ik je nu al verklappen dat het een fantastische reis was en ik er 3 vrienden bij heb, waarmee ik lief en leed heb gedeeld gedurende 16 dagen. De eerste dagen is wat wennen aan een land, ons huisje getoond, Kampala verkend en ook wel plannen wat we wilden doen en wanneer. We zijn begonnen met Jinja, niet om het te bezoeken, maar om er te raften op de Nijl (ja, diezelfde van in Egypte, want zoals iedereen ongetwijfeld wel weet vindt die hier zijn oorsprong). Dat begon al goed voor mij. Ik zag dat eigenlijk niet zo goed zitten, al die wilde verhalen over verdrinken en onder de boot zitten en overkop gaan in wilde watervallen. Ik had zo al in mijn hoofd gepland om niet mee te gaan en van Jinja te genieten. In de hostel aangekomen konden we kiezen tussen een rustige nummer 3 rit (de chicken boat zeggen ze tegen mensen die kiezen voor dit traject) of een heftiger nummer 5. We kiezen voor nummer 3 en ik ben ingeschreven. Okee, we gaan ervoor!!! 's Avonds zijn we bij de buren van het hostel gaan meevieren, er was daar een trouwfeest aan de gang en daar wilden we toch ook even de sfeer van opsnuiven. 's Nachts niet te veel geslapen, het was daar super warm en een fuifzaal voor muggen. Wij dus 'fris en monster' aan dat ontbijt verschenen en klaar voor de briefing. Krijgen we daar niet te horen dat we ingeschreven zijn voor de 5!!! Na veel over en weer gepraat dan toch ingestemd om de 5 te doen. Man man, zo nerveus ben ik al lang niet meer geweest, ik was er al bijna van overtuigd onder de boot te eindigen. Ik moet zeggen dat het een van de hoogtepunten van de reis geworden is. Het was superplezant!!! We zijn 1 keer overkop gegaan, wat wel spannend was, maar hadden een zeer goede gids en we vormden ook een fantastisch team met ons 5en. Op een gegeven moment moest Hilde plassen. Ze mocht van de instructeur den boot niet uit omdat er krokodillen zaten in dat stuk. Achteraf heeft ze ons verteld dat ze zich gewoon IN den boot is laten gaan :-) Na het raften kregen we BBQ, gezeten vanop een terras met uitzicht op de rivier waar we op gevaren hadden. En als echte toeristen wilden we daar foto's van. Joke en Ka gaan tegen de leuning van het terras hangen en ik was fotograaf van dienst. Toen ze zich nog even herschikten voor een laatste foto, was het hek van de dam. Letterlijk dan, ze tuimelden naar beneden met ballustrade en al. Ja lap, ik dacht, als ik kijk zie ik ze passeren in het water. Gelukkig stonden er op de steile helling wat struiken die hun val gebroken hebben. Natuurlijk stond de hele keet in rep en roer. Ze hadden vooral schaafwonden en Joke had haar voet verstuikt. Al bij al viel de schade nog mee. We zijn dan terug naar huis gegaan om de volgende dag heel vroeg naar Kabale te vertrekken. Een hele dag op de bus zitten om daar in het schemerdonker toe te komen. Het was toen kerstavond en die hebben we aan het Bunyoni meer gevierd. We hebben wel tot de volgende dag moeten wachten om te zien hoe mooi het daar wel was. Aan het meer hebben Hilde en ik 3 nachten verbleven en de andere 2 (die zijn vroeger weg gegaan om de gorilla's te bezoeken). Op het meer een boottochtje gemaakt in een uitgeholde boomstam en dan te voet terug naar onze hostel onder begeleiding van een gids. Man,man,man, die vent had al duchtig het geboortefeest van Jezus gevierd. Hij stonk naar den drank, zag in een verdord takje een olifant op 1 poot en wist mij te vertellen dat de eucalyptus met witte bladeren ingevoerd werd uit Belgie. Hoogst interessant uitje dus en ook wel heel erg komisch. Kerst wordt hier dus wel heel uitbundig gevierd. De hele kerstnacht hoorden we trommels rond het meer. Er wordt dan heel de nacht gedanst. Van dit alles hebben we spijtig genoeg niets gezien. Voor de rest heb ik daar van het meer en de zon genoten. Op de derde dag zijn we onze vrienden achterna gereisd naar Kisosro. Dat is een rit geworden om nooit meer te vergeten! Op het hoogtepunt zaten we met 23 mensen in de taxi, wetende dat ze maar 14 mensen mogen vervoeren,... Lekker dicht tegen elkaar voor een dikke 3 uur, ole!
Vanuit Kisoro zijn we heel vroeg vertrokken om de Virunga's te beklimmen. Dat zijn 3 'slapende' vulkanen die de grens vormen met Rwanda. We hebben de middelste beklommen. Daar heb ik toch serieus afgezien. Op 4 uur zijn we 1000 meter gestegen, op de top konden we een krater moeras bewonderen en even de grens over wippen naar Rwanda. Pittig detail: op de top liggen nog altijd kogels en hulzen van tijdens de genocide. De berg over vluchten was toen duidelijk geen optie. Na een zeer intensieve wandeling genoten van een lekkere maaltijd om weer vroeg onder de wol te kruipen, want bussen vertrekken vroeg in Uganda. We hadden ons busticketje de avond voordien gekocht en waren dus op ons gemak, dachten we. We stonden samen met een hele boel andere mensen te wachten op de bus. Toen die aankwam was me dat daar een stormloop, erger dan een kudde wilde beesten die op hol slaat!!! Dat heb ik hier nog nooit gezien, iedereen vertrappelde elkaar om door het kleine deurtje in de bus te raken, terwijl andere hun bagage door de venstertjes duwden om toch maar een zitplaats te kunnen bemachtigen. We waren natuurlijk de laatste om op de bus te stappen en hadden bijgevolg geen plaats. Iemand bood ons zijn zitplaats aan voor 2000 shilling (toch vriendelijke mensen e die Ugandezen :-) Uiteindelijk hadden we 2 plaatsen en zijn Ka en ik ons op het platform naast de chauffeur gaan zetten. Wat de omstaanders dan weer hilarisch vonden, 2 muzungu's op hun gat!! Van daar uit naar Mbarara, waar we vrij vlot een andere taxi vonden om ons naar Queen Elizabeth national park te voeren. We zaten er alleen op toen hij vertrok, maar naar Afrikaanse gewoonte is dit niet zo gebleven. We hebben zowaar ons record verbroken, op een bepaald moment zaten we met 28 mensen in de taxi (jaja, weer zo eentje met een vergunning voor 14 man)! Uiteindelijk zijn we zonder broekscheuren in het park aanbeland. Daar hebben we een huisje voor 6 personen kunnen bemachtigen, luxe voor 1 nacht. We moesten daar in het donker wel samen wandelen en met onze lichtjes aan, want er lopen wilde beesten en er waren leeuwen gesignaleerd in de buurt! Spannend!! De dag erop konden we dorms regelen, wat veel goedkoper is en ook veel gezelliger, 5 bedden naast elkaar. Genieten van de zon, verse mango smullen,... Na 10 min kregen we de indruk dat wrattenzwijnen ook wel mango lusten, we waren omsingeld door 4 van die lelijke beesten. Amai, ik was daar toch niet zo zot van, ze deden wel niets, maar het blijven wilde beesten he. Hilde heeft er dan nog op eentje gelopen, oeps even vergeten dat ze er lagen,... Dat beest deed nogal lelijk en Hilde ook (van het schrikken weliswaar). Wat gedaan in het nationale park? Boottochtje, chimpanseetocht, vleermuizengrot bezocht (die beesten piepen nogal en het stinkt daar zo straf naar hun stront, niet te beschrijven) inclusief 2 grote pittons, oudejaarsavond gevierd, safari gedaan op 1 januari terwijl Belgie nog aan het vieren was. Wij stonden op 5 meter van 8 leeuwen en welpjes terwijl Vlaanderen naar huis strompelde, jas nog aan het zoeken was, aan het twijfelen om al dan niet over te geven of nog goed aan den dans zat. Maar bon, we hebben alebei katers gezien, al waren de mijne ongetwijfeld van een ander formaat!! Na deze wilde ervaring op weg naar Fort Portal. Daar hebben we heel low budget gelogeerd, spotgoedkope pedicure laten doen en een fietstochtje gemaakt naar alweer een meer. Maar die fietsen van hier zijn toch niet je dat. Ze wegen als lood, het waren allemaal mannenfietsen (en redelijke hoge) om dan nog maar te zwijgen over de staat van de wegen. Niet tegenstaande was het zalig om een fietstochtje te maken en te zien dat we dat toch nog konden. Ondertussen was al dat geweld in Kenia losgebarsten, wat hier een enorm gevolg heeft op de olieprijzen. Benzine wordt ingevoerd vanuit Kenia en dat werd dus een probleem want de grenzen zijn gesloten, wat nu nog altijd aansleept. Om een idee te geven; diesel kost ongeveer 1.20 euro per liter en benzine kost van 2.80 euro tot 4.50euro per liter, chaos alom dus die eerste dagen. Dan moet je nog weten dat niet iedere pomp bevoorraad wordt en er dus overal ellenlange wachtrijen zijn. Hilde en ik zouden eigenlijk zaterdag vertrokken zijn naar Kenia, voor een 5 daagse reis met Xaverians. Alweer iets dat uitgesteld is dus... Ondertussen zijn Hilde en ik terug in ons huisje samen met Kris die hier nog enkele dagen blijft. Op donderdag is er een kamp van een Xaverian groep in Hoima en daar zullen we waarschijnlijk naartoe gaan. Een klein kampje met een plaatselijke groep in afwachting van het grote nationale kamp, dat hoogstwaarschijnlijk zal doorgaan in april. Maar hierover later meer. Ja, dit is een hele boterham geworden. We hebben ook een nieuwjaarskaartje gemaakt en hopen dat zo snel mogelijk door te sturen met onze allerbeste wensen! Dikke kussen en tot later!
Een heel klein beetje Hilde en heel veel Ine -x-
beestjes kijken, van heel erg dicht!!
cote d'or op zijn best al was bijten niet aan te raden!
5 meter van de auto, reuzachtig beest (een hypo, voor de twijfelaars)
simba had duidelijk geen last van de vroege morgen op de eerste dag van het nieuwe jaar!vrienden op bezoek!!
vakantie is: scheren, boekje lezen, van een pedicure genieten, zonnen en dit alles vastleggen om na te mijmeren!
Bootje varen (of zeg ik beter boomstammetje varen?!) op het Bunyoni meer, waar we de kerstdagen doorbrachten. 
poseren onder een waterval in een verborgen stukje jungle
heel erg tevreden na het bedwingen van die toch wel heel steile vulkaan (Gahinga), 3285 meter hoog!
Abonneren op:
Posts (Atom)
