Ine en Hilde in Oeganda: januari 2008

woensdag 23 januari 2008

Aan Rafke

Rafke,
Hilde en ikzelf vinden het zeer leuk dat je reageert op onze blogspot. Een dingetje, we weten niet wie je bent! Kan je dit mysterie voor ons oplossen?

dinsdag 15 januari 2008

Nen gelukkigen!

Aan onze supporters: een mooi 2008! Wij zijn er alvast met enkele spannende wendingen ingevlogen! Zoenen vanuit Kampala! Ine en Hilde X.

Nee nee, het is hier niet altijd rozegeur en maneschijn, maar soms ook eens dikke shit. Vorige week donderdag (3/1), op de laatste avond voor onze bezoekers, werden we overvallen. Ik droeg Hilde haar schoudertas over mijn schouder en onder mijn arm en die werd met enkele stevige rukken van eigenaar veranderd. Ik heb nog eens terug getrokken en luid geschreeuwd, maar het kwaad was geschied. In de tas: gsm's, te veel geld, pasport,... Van zowel Hilde, Kris als mezelf. Daarna komt natuurlijk de hele rompslomp en papierwinkel. Het meeste is alweer in orde of toch bijna. We hebben ons zelfde nummer kunnen behouden, maar zijn nog niet bereikbaar (wel vanaf morgen). Samen met onze gsm zijn ook de nummers verdwenen. Ik zou het daarom zeer fijn vinden als je je nummer eens kon doorsturen, als je wil tenminste. Dikke zoenen, Ine-x-.

maandag 14 januari 2008

Pussycat

Lieve lezers! Zoals jullie hieronder opnieuw in een sappig verslag van Ine kunnen lezen zijn we net terug van vijf dagen op en top bezinning. Ik had gehoopt dat Ine eindelijk het licht zou hebben gezien of zich ten minste bezind zou hebben over haar zondig gedrag ten op zichte van mij maar niets is minder waar! Ze blijft steeds weer redenen vinden om me uit te lachen. Deze keer met mijn uiterlijk! Vorige zondag liep ik een zonneslag op. Hierdoor strompel ik, een week later, nog steeds innig fuchia, blaren incluis, door de Oegandese straten. Ik geef toe, samen met mijn turkoois gevlamde onderbroeken (zie in een eerder verslag) en dat 'dwoas klakske' dat het werkelijk geen zicht is! Komt daar dan nog eens bij dat we nieuwe paspoorten moeten laten maken (de vorige zijn we kwijtgeraakt tijdens een overvalletje ; we zijn ok!!!) en daar horen dus pasfoto's bij. Ik kon niet anders dan mijn verfrommelde en vuurrood geblakerd gezicht op de gevoelige plaat laten leggen. Ine heeft de ambassade omver gebruld toen ik ze aan de consul overhandigde (ik wou ze haar niet tonen)! Wat is het fijn om steeds weer voor schut gezet te worden door diegene waar je noodgedwongen nog 6 maand 24u/24u mee moet samenleven! :-)

Maar wraak kan zoet zijn...

In Hoima en Fort Portal hebben ze de gewoonte om mensen een 'petname' te geven. Het is een koosnaampje dat je krijgt als kind, door je ouders. In plaats van elkaar met de (voor)naam aan te spreken, gebruiken ze de petname. Het is eigenlijk vooral een teken van respect als je elkaar zo begroet. Een priester uit Fort Portal gaf ons een paar maanden terug een petname. Ine 'Awooli' en ikke 'Akiki'. Hij zou ons per email laten weten wat het precies betekent en waarom hij aan mij Akiki en aan Ine Awooli gaf. Tot op heden kregen we nog geen verklarende mail van hem. Tijdens de retraite zijn we echter op de hoogte gebracht van de betekenis... Akiki betekent "moeder van allemaal" en ook "leider". Ik vind dit een hele eer. Ine was zich al aan het verheugen op die van haar. Blijkt dat Awooli "pussycat" wil zeggen. Dit hoeft geen verdere uitleg! Ik lag in een deuk en Ine zag er nog beroerder uit dan toen ze haar Xaveri-uniform aan had!!! Na die complimentjes tijdens de voetbalmatch is zij de fat pussycat en ik de rugbyleider, ole!!!!

Aan allemaal een fijne dag nog en graag tot een volgende!
Vurige Hilde x.

HALLELLUJA

Hallelluja, ik heb het licht gezien, of dat hadden ze me toch graag horen zeggen de afgelopen dagen! We zijn naar een Xaverigroep geweest in Hoima. Die groep is echt fantastisch!! Ze benaderen het meest een Chirogroep, zoals wij die kennen. Tijdens vakanties en ieder weekend zijn de gasten op het terrein. Ze hebben een heem en spelen spelletjes samen! Dat laatste is hier eerder uitzondering dan regelmaat! Deze groep wordt ondersteund vanuit Engeland. 't Is te zeggen, vanuit de UK werd een project opgestart, KISS, om jongeren die hulp nodig hebben (familiaal, psychisch,...) te ondersteunen. Maar alle KISS kinderen zijn ook Xaveri kinderen, op die manier. Vanuit de UK komen ieder jaar mensen van het project op bezoek en dat was dit jaar niet anders. Catherine is een van de spilfiguren van Kiss. Paula is een Portugese zuster die in de UK woont en werkt en Alfons is een broeder uit Kameroen en zit in dezelfde orde als Paula. Die orde is gespecialiseerd in retraites geven aan jonge mensen. Ze leren hen hoe ze kunnen bidden en de bijbel interpreteren en zo van die dingen meer. Catherine kent deze mensen omdat ze het afgelopen jaar in die orde woonde om te zien of ze al dan niet non zou worden. Ze heeft beslist om het niet te doen maar dat maakt haar niet minder gelovig. Nog even meegeven dat het hier niet over overjaarse katholieken gaat maar over dertigers. Cat is 31, Paula 38 en Alfons 37 jaar. Dan was er ook nog Darragh. We hebben hem een tijdje geleden ontmoet. Hij woont in Hoima en kent Cat en KISS van het thuisfront. Darragh komt uit noord Ierland en is daar streng Katholiek opgevoed (dat zegt zeker genoeg?). Bon, dit alles om het verhaal dat volgt toch een beetje in de juiste context te zien.

We zijn vorige woensdag (9/1) op het kampterrein aangekomen. Daar hebben we bovenstaande figuren ontmoet en te horen gekregen wat het programma was. Het ging dus niet om een mini Xaveri kamp zoals Hilde en ik dachten, maar wel degelijk over een retraite... Ze hadden de grote groep opgesplitst in 3: de kleintjes, de mediums en de grote. Ik heb de retraite met de grote meegedaan, dat was +15 jaar en Hilde met de mediums, van 10 tot 15 jaar. Het thema was: follow the star! De leiding werd genomen door Paula en Alfons. Paula is een zeer begeesterde non. Ze is sinds haar 20ste levensjaartje missionaris en weet op iedere vraag, hoe kritisch ook, een antwoord, en ik kan het weten. Ik heb een spervuur aan vragen gesteld die ze allemaal met het grootste plezier beantwoordde. Weinig antwoorden konden mijn goedkeuring genieten, maar zo ontstaan de beste discussies, nietwaar. Paula ontpopte zich als een ware soeur sourire (ze is wat we noemen de non met gitaar)! Natuurlijk bespeelt ze de 'heilige gitaar' en komt er niets anders uit dan jezus liedjes zoals daar zijn: 'I could sing of your love forever', 'God is love', 'we are for Jesus',... En ik kan ze allemaal zingen, het was me werkelijk een genoegen! Alfons is een prekende broeder. Het enige ambetante is dat hij altijd minimum een half uur nodig heeft om tot een punt te komen. Hij kan niet zo boeiend vertellen, heeft een stopwoordje dat hij te pas en te onpas gebruikt en heeft een zeer irritante stem om naar te luisteren. Daarbij komt nog dat hij Franstalig is, wat soms zeer grappige formuleringen oplevert. Al moet gezegd dat zijn Engels zeer goed is. Wat heb ik geleerd? Niets nieuw eigenlijk. Wat wel zeer boeiend was, was om de gasten dingen rond hun geloof te horen vertellen, hoe ze ertegenover staan en hoe ze het praktiseren. De meeste kunnen geen antwoord geven op de vraag wat voor hen geloven is, hoe ze bidden en van die zaken meer, ze kunnen alleen maar de antwoorden geven die er in school worden ingebeukt. Maar er zijn altijd die paar uitzonderingen die het interessant maken. Bijvoorbeeld: een vraag was wat Jezus betekent in je leven. We moesten die vraag in kleine groepjes bespreken. De meeste antwoorden dan iets als: hij is mijn redder, hij stierf voor onze zonden,... Maar als je dieper vraagt blijven ze het antwoord schuldig. Als goede participant heb ik de vraag ook beantwoord. Ik zei dat hij hoegenaamd niets betekent voor mij! Algemene stilte... Dan eentje die mij probeerde te overtuigen om Jezus toch in mijn leven binnen te laten want vrienden en familie kunnen toch niet alles. Stel dat de lucht die we inademen plots weggaat, dan kunnen je vrienden en familie je niet helpen, neenee. Jezus is degene die je de lucht zal terug geven. Deze reactie kwam van een moeder die de retraite meevolgde, ja dan heb je natuurlijk niets meer te zeggen. Gelukkig waren er ook met een nuchtere visie, maar wel heel erg gelovig!! Zoals het een echt kamp betaamt, werd ook dit afgesloten met een kampvuur. Maar niet voor we eerst een misviering hadden uiteraard! Bij de Xaveri's is het traditie om tijdens het kampvuur varken of koe te eten, die ze eerder op de dag geslacht hebben en dat was ook deze keer niet anders. Het varken kwam in de namiddag aan en ze hadden er niets beter op gevonden om het tijdens de misviering te slachten. Dat beest krijsen en tieren. Ondertussen hoorden we ook zware slagen (ik denk dat ze dat beest de kop aan het inslaan waren) en wij maar geboeid luisteren naar de parabel van de talenten (wie kent deze nog)! Gisteren was er voetbalmatch, waar we hevig zijn voor gaan supporteren. Hilde en ik kregen er de complimenten van ons leven. Hilde werd aanzien voor een rugbyspeelster, zo'n postuur, dat kon toch niet anders!!! En aan mij zei iemand: 'Ine, do you know you're fat?' Illusies rond je uiterlijk kan je hier zeker niet krijgen!!! En zo zijn de dagen voorbij gegaan, geheel in het teken van God en zijn perfecte, maar ook menselijke zoon Jezus. Voor jullie ook allemaal branden in de hel wil ik nog even meegeven dat je van niemand zoveel liefde kan ontvangen als van God. Als je dus niet in hem gelooft kan je nooit helemaal gelukkig zijn en je 100% geliefd voelen!!! Denk daar maar eens over na!!!!! Woensdag wordt diezelfde retraite gegeven aan een andere groep Xaveri's, allemaal leiders van deze keer. En we mogen helpen! Leen (die straks aankomt, joepie) zal dus ook deze ervaring aan den lijve ondervinden. Ze weet het nog niet, maar het eerste wat ze hier krijgt is een op en top Christelijk bad! Vele dikke kussen en natuurlijk: GOD BLESS YOU !!!!!! Ine-x-

dinsdag 8 januari 2008

Kerst en nieuw in Oeganda

Hallo allemaal!
Ondertussen zijn we een nieuw jaartje gestart, heeft Belgie ondergedompeld gezeten in het feestgedruis met een lichte sneeuwval als ik mijn bronnen mag geloven, is het weer er in Oeganda alleen maar beter op aan het worden en is er hier een groot benzine tekort wegens de problemen in Kenia. Dit alles heb ik doorstaan en ondertussen heb ik mijn thuisland tot juli wat verkend. Op woensdag 19 december zijn hier 3 vrienden van Hilde aangekomen, allemaal chirobjeten! Ik kende er 2 van ziens dus het werd nog even spannend of ik ze ook wel leuk zou vinden. Laat ik je nu al verklappen dat het een fantastische reis was en ik er 3 vrienden bij heb, waarmee ik lief en leed heb gedeeld gedurende 16 dagen. De eerste dagen is wat wennen aan een land, ons huisje getoond, Kampala verkend en ook wel plannen wat we wilden doen en wanneer. We zijn begonnen met Jinja, niet om het te bezoeken, maar om er te raften op de Nijl (ja, diezelfde van in Egypte, want zoals iedereen ongetwijfeld wel weet vindt die hier zijn oorsprong). Dat begon al goed voor mij. Ik zag dat eigenlijk niet zo goed zitten, al die wilde verhalen over verdrinken en onder de boot zitten en overkop gaan in wilde watervallen. Ik had zo al in mijn hoofd gepland om niet mee te gaan en van Jinja te genieten. In de hostel aangekomen konden we kiezen tussen een rustige nummer 3 rit (de chicken boat zeggen ze tegen mensen die kiezen voor dit traject) of een heftiger nummer 5. We kiezen voor nummer 3 en ik ben ingeschreven. Okee, we gaan ervoor!!! 's Avonds zijn we bij de buren van het hostel gaan meevieren, er was daar een trouwfeest aan de gang en daar wilden we toch ook even de sfeer van opsnuiven. 's Nachts niet te veel geslapen, het was daar super warm en een fuifzaal voor muggen. Wij dus 'fris en monster' aan dat ontbijt verschenen en klaar voor de briefing. Krijgen we daar niet te horen dat we ingeschreven zijn voor de 5!!! Na veel over en weer gepraat dan toch ingestemd om de 5 te doen. Man man, zo nerveus ben ik al lang niet meer geweest, ik was er al bijna van overtuigd onder de boot te eindigen. Ik moet zeggen dat het een van de hoogtepunten van de reis geworden is. Het was superplezant!!! We zijn 1 keer overkop gegaan, wat wel spannend was, maar hadden een zeer goede gids en we vormden ook een fantastisch team met ons 5en. Op een gegeven moment moest Hilde plassen. Ze mocht van de instructeur den boot niet uit omdat er krokodillen zaten in dat stuk. Achteraf heeft ze ons verteld dat ze zich gewoon IN den boot is laten gaan :-) Na het raften kregen we BBQ, gezeten vanop een terras met uitzicht op de rivier waar we op gevaren hadden. En als echte toeristen wilden we daar foto's van. Joke en Ka gaan tegen de leuning van het terras hangen en ik was fotograaf van dienst. Toen ze zich nog even herschikten voor een laatste foto, was het hek van de dam. Letterlijk dan, ze tuimelden naar beneden met ballustrade en al. Ja lap, ik dacht, als ik kijk zie ik ze passeren in het water. Gelukkig stonden er op de steile helling wat struiken die hun val gebroken hebben. Natuurlijk stond de hele keet in rep en roer. Ze hadden vooral schaafwonden en Joke had haar voet verstuikt. Al bij al viel de schade nog mee. We zijn dan terug naar huis gegaan om de volgende dag heel vroeg naar Kabale te vertrekken. Een hele dag op de bus zitten om daar in het schemerdonker toe te komen. Het was toen kerstavond en die hebben we aan het Bunyoni meer gevierd. We hebben wel tot de volgende dag moeten wachten om te zien hoe mooi het daar wel was. Aan het meer hebben Hilde en ik 3 nachten verbleven en de andere 2 (die zijn vroeger weg gegaan om de gorilla's te bezoeken). Op het meer een boottochtje gemaakt in een uitgeholde boomstam en dan te voet terug naar onze hostel onder begeleiding van een gids. Man,man,man, die vent had al duchtig het geboortefeest van Jezus gevierd. Hij stonk naar den drank, zag in een verdord takje een olifant op 1 poot en wist mij te vertellen dat de eucalyptus met witte bladeren ingevoerd werd uit Belgie. Hoogst interessant uitje dus en ook wel heel erg komisch. Kerst wordt hier dus wel heel uitbundig gevierd. De hele kerstnacht hoorden we trommels rond het meer. Er wordt dan heel de nacht gedanst. Van dit alles hebben we spijtig genoeg niets gezien. Voor de rest heb ik daar van het meer en de zon genoten. Op de derde dag zijn we onze vrienden achterna gereisd naar Kisosro. Dat is een rit geworden om nooit meer te vergeten! Op het hoogtepunt zaten we met 23 mensen in de taxi, wetende dat ze maar 14 mensen mogen vervoeren,... Lekker dicht tegen elkaar voor een dikke 3 uur, ole!
Vanuit Kisoro zijn we heel vroeg vertrokken om de Virunga's te beklimmen. Dat zijn 3 'slapende' vulkanen die de grens vormen met Rwanda. We hebben de middelste beklommen. Daar heb ik toch serieus afgezien. Op 4 uur zijn we 1000 meter gestegen, op de top konden we een krater moeras bewonderen en even de grens over wippen naar Rwanda. Pittig detail: op de top liggen nog altijd kogels en hulzen van tijdens de genocide. De berg over vluchten was toen duidelijk geen optie. Na een zeer intensieve wandeling genoten van een lekkere maaltijd om weer vroeg onder de wol te kruipen, want bussen vertrekken vroeg in Uganda. We hadden ons busticketje de avond voordien gekocht en waren dus op ons gemak, dachten we. We stonden samen met een hele boel andere mensen te wachten op de bus. Toen die aankwam was me dat daar een stormloop, erger dan een kudde wilde beesten die op hol slaat!!! Dat heb ik hier nog nooit gezien, iedereen vertrappelde elkaar om door het kleine deurtje in de bus te raken, terwijl andere hun bagage door de venstertjes duwden om toch maar een zitplaats te kunnen bemachtigen. We waren natuurlijk de laatste om op de bus te stappen en hadden bijgevolg geen plaats. Iemand bood ons zijn zitplaats aan voor 2000 shilling (toch vriendelijke mensen e die Ugandezen :-) Uiteindelijk hadden we 2 plaatsen en zijn Ka en ik ons op het platform naast de chauffeur gaan zetten. Wat de omstaanders dan weer hilarisch vonden, 2 muzungu's op hun gat!! Van daar uit naar Mbarara, waar we vrij vlot een andere taxi vonden om ons naar Queen Elizabeth national park te voeren. We zaten er alleen op toen hij vertrok, maar naar Afrikaanse gewoonte is dit niet zo gebleven. We hebben zowaar ons record verbroken, op een bepaald moment zaten we met 28 mensen in de taxi (jaja, weer zo eentje met een vergunning voor 14 man)! Uiteindelijk zijn we zonder broekscheuren in het park aanbeland. Daar hebben we een huisje voor 6 personen kunnen bemachtigen, luxe voor 1 nacht. We moesten daar in het donker wel samen wandelen en met onze lichtjes aan, want er lopen wilde beesten en er waren leeuwen gesignaleerd in de buurt! Spannend!! De dag erop konden we dorms regelen, wat veel goedkoper is en ook veel gezelliger, 5 bedden naast elkaar. Genieten van de zon, verse mango smullen,... Na 10 min kregen we de indruk dat wrattenzwijnen ook wel mango lusten, we waren omsingeld door 4 van die lelijke beesten. Amai, ik was daar toch niet zo zot van, ze deden wel niets, maar het blijven wilde beesten he. Hilde heeft er dan nog op eentje gelopen, oeps even vergeten dat ze er lagen,... Dat beest deed nogal lelijk en Hilde ook (van het schrikken weliswaar). Wat gedaan in het nationale park? Boottochtje, chimpanseetocht, vleermuizengrot bezocht (die beesten piepen nogal en het stinkt daar zo straf naar hun stront, niet te beschrijven) inclusief 2 grote pittons, oudejaarsavond gevierd, safari gedaan op 1 januari terwijl Belgie nog aan het vieren was. Wij stonden op 5 meter van 8 leeuwen en welpjes terwijl Vlaanderen naar huis strompelde, jas nog aan het zoeken was, aan het twijfelen om al dan niet over te geven of nog goed aan den dans zat. Maar bon, we hebben alebei katers gezien, al waren de mijne ongetwijfeld van een ander formaat!! Na deze wilde ervaring op weg naar Fort Portal. Daar hebben we heel low budget gelogeerd, spotgoedkope pedicure laten doen en een fietstochtje gemaakt naar alweer een meer. Maar die fietsen van hier zijn toch niet je dat. Ze wegen als lood, het waren allemaal mannenfietsen (en redelijke hoge) om dan nog maar te zwijgen over de staat van de wegen. Niet tegenstaande was het zalig om een fietstochtje te maken en te zien dat we dat toch nog konden. Ondertussen was al dat geweld in Kenia losgebarsten, wat hier een enorm gevolg heeft op de olieprijzen. Benzine wordt ingevoerd vanuit Kenia en dat werd dus een probleem want de grenzen zijn gesloten, wat nu nog altijd aansleept. Om een idee te geven; diesel kost ongeveer 1.20 euro per liter en benzine kost van 2.80 euro tot 4.50euro per liter, chaos alom dus die eerste dagen. Dan moet je nog weten dat niet iedere pomp bevoorraad wordt en er dus overal ellenlange wachtrijen zijn. Hilde en ik zouden eigenlijk zaterdag vertrokken zijn naar Kenia, voor een 5 daagse reis met Xaverians. Alweer iets dat uitgesteld is dus... Ondertussen zijn Hilde en ik terug in ons huisje samen met Kris die hier nog enkele dagen blijft. Op donderdag is er een kamp van een Xaverian groep in Hoima en daar zullen we waarschijnlijk naartoe gaan. Een klein kampje met een plaatselijke groep in afwachting van het grote nationale kamp, dat hoogstwaarschijnlijk zal doorgaan in april. Maar hierover later meer. Ja, dit is een hele boterham geworden. We hebben ook een nieuwjaarskaartje gemaakt en hopen dat zo snel mogelijk door te sturen met onze allerbeste wensen! Dikke kussen en tot later!
Een heel klein beetje Hilde en heel veel Ine -x-