PRESS RELEASE
The Ministry of Health would like to inform the general public that the mysterious disease outbreak in Bundibugyo has now been confirmed to be Ebola disease. So far, a cumulative total of 51 cases have been reported in the sub counties of Bubukwanga and Kasitu of whom 16 have died.
The Ministry of health is working with all stakeholders and partners to contain the situation. The following measures have been taken:
• A National Response plan has been developed.
• A response team which has been working with the district is being strengthened to conduct case management, contact tracing and public education.
• The initial supplies and drugs for case management have been mobilized and isolation facilities are already operational in Bundibugyo Hospital and Kikyo Health center.
• All close contacts of the suspected cases are being closely followed up.
All District Health Officers are urged to be on the alert and immediately report any suspected cases. The public is urged to report to health facilities suspected cases reporting with the following symptoms: Very high fever, diarrhoea, vomiting associated with red eyes and a measles-like rash.
Ebola is spread by close contact with body fluids of infected persons or people who have died of Ebola. Anybody handling suspected cases must use appropriate protective wear.
The Ministry of Health would like to assure the public that appropriate measures are being taken to stop any further spread of the disease.
Dr. Sam Zaramba
DIRECTOR GENERAL OF HEALTH SERVICES
vrijdag 30 november 2007
donderdag 29 november 2007
Rwanda
Geschreven op 16 november 2007 maar nu pas op onze blogspot!
Hallo allemaal!
Ik had hier bijna mijn hele vertelling af en heb het hele verhaal gewist.Sta mij toe even te vloeken: GODVERDOMME !!!Gelukkig vertsaan ze hier al die godslastering niet. Ale hup, hier ga ik nog eens, ronde 2 Rwanda.We zijn naar Rwanda geweest voor een seminari van broederlijk delen en ook om een beetje te toeristen natuurlijk.Het seminari ging door in Kibuye aan het Kivumeer. PRACHTIGHet seminari was zeer boeiend en ik heb er het een en ander geleerd dat ik hier goed zal kunnen gebruiken. Alle BD vrijwilligers, cooperanten en steunpunten waren aanwezig en de partners uit Burundi, Rwanda en Uganda. Er was eigenlijk maar 1 minpint, alles was in het Frans. Mijn Frans is echt miserabel; Maar ik dacht dat ik wel de grote lijnen zou kunnen volgen. Eerste opdracht, praat 10 min met je buur en stel hem dan voor. Ja patat, het begon al goed. Ik ben dus 10 min bezig geweest met hem proberen te begrijpen, 3 zinnen over hem in mijn hoofd te prenten en ondertussen heb ik wel 5 keer zijn naam moeten vragen want die vergat ik de hele tijd. Toen het onze beurt was, hilariteit alom natuurlijk; Die mens kon niets van mij zeggen behalve dat ik geen Frans kon, en ik zat daar op mijn stoelke schoon te lachen en die 3 zinnen aan het opzeggen. Toen het mijn beurt was heb ik mijn versje opgezegd als een 6-jarige dat doet. Wat een grap alweer. Maar bon, ondertussen wist iedereen hoe de vork aan de steel zat en hebben ze mij goed geholpen. Tegen dat het woensdagavond was, ging het al iets vlotter, maar ik was toch blij dat het de donderdag en vrijdag in het nederlands was. Dan gingen de partners naar huis en was het enkel met de Belgen.Ook dat was zeer fijn, veel uitgewisseld en veel gelachen natuurlijk.Zaterdag zijn we met z'n allen (of toch bijna) naar Kigali geweest. Tijd om te touristen. Eerst de stad wat verkent en dan nog eens allemaal samen gaan eten, voor de laatste keer.De volgende dag hebben we het memorial museum rond de genocide bezocht. Zeer interessant. Ik had al veel over de genocide gehoord van de vrijwilligers uit Rwanda. Zij horen heel veel getuigenissen en voelen hoe sterk het nog leeft onder de bevolking. In het museum wordt het vooral vanuit een politieke hoek gezien, waardoor de Belgen er niet goed uitkomen natuurlijk.Op dinsdag zijn we een school gaan bezoeken in een afgelegen dorp. Tijdens de genocide zijn daar 50.000 mensen vermoord. Het hele dorp was in de school gevlucht en zijn daar allemaal afgeslacht. De lijken liggen er ingelijmd, het is net een soort kalk, ze zijn helemaal wit. Ik heb er niet bepaald gaan overhangen, maar van sommige kon je echt zien waar de machetten gehakt hadden. De gids was iemand uit het dorp en kon bijgevolg geen Frans of Engels. Jammer dat hij niet veel kon vertellen, maar de beelden zeggen genoeg. In Rwanda zie en voel je nog de gevolgen van de genocide. Alles is er super gedisiplineerd, tot op het absurde toe. vb: In Butare (2de grootste stad)mogen geen fietsen meer rijden, er gebeuren daar te veel ongelukken mee, met als gevolg dat iedereen daar met de fiets aan de hand loopt.De meeste mensen hebben lichaamsdelen te kort, lopen met krukken of hebben een kunstbeen (zo eentje als forest Gump) Gisteren was het -zoals jullie als goede Belgen wel weten- feest van de dinasty. We waren uitgenodigd op de residentie van de Belgische ambassadeur. Zeer chique feest in zijn immense tuin. Daarna nog een stapje gezet met enkele Belgen. We hebben er weer een heleboel leren kennen nu.Straks ga ik nog de was doen van de voorbije week, 't is de moeite!!Maandag vertrekken we naar Hoima en Fort Portal. Maar we zullen ondertussen wel verslag kunnen uitbrengen. Dikke kussen Ine-x-_________________________________________________________________
Hallo allemaal!
Ik had hier bijna mijn hele vertelling af en heb het hele verhaal gewist.Sta mij toe even te vloeken: GODVERDOMME !!!Gelukkig vertsaan ze hier al die godslastering niet. Ale hup, hier ga ik nog eens, ronde 2 Rwanda.We zijn naar Rwanda geweest voor een seminari van broederlijk delen en ook om een beetje te toeristen natuurlijk.Het seminari ging door in Kibuye aan het Kivumeer. PRACHTIGHet seminari was zeer boeiend en ik heb er het een en ander geleerd dat ik hier goed zal kunnen gebruiken. Alle BD vrijwilligers, cooperanten en steunpunten waren aanwezig en de partners uit Burundi, Rwanda en Uganda. Er was eigenlijk maar 1 minpint, alles was in het Frans. Mijn Frans is echt miserabel; Maar ik dacht dat ik wel de grote lijnen zou kunnen volgen. Eerste opdracht, praat 10 min met je buur en stel hem dan voor. Ja patat, het begon al goed. Ik ben dus 10 min bezig geweest met hem proberen te begrijpen, 3 zinnen over hem in mijn hoofd te prenten en ondertussen heb ik wel 5 keer zijn naam moeten vragen want die vergat ik de hele tijd. Toen het onze beurt was, hilariteit alom natuurlijk; Die mens kon niets van mij zeggen behalve dat ik geen Frans kon, en ik zat daar op mijn stoelke schoon te lachen en die 3 zinnen aan het opzeggen. Toen het mijn beurt was heb ik mijn versje opgezegd als een 6-jarige dat doet. Wat een grap alweer. Maar bon, ondertussen wist iedereen hoe de vork aan de steel zat en hebben ze mij goed geholpen. Tegen dat het woensdagavond was, ging het al iets vlotter, maar ik was toch blij dat het de donderdag en vrijdag in het nederlands was. Dan gingen de partners naar huis en was het enkel met de Belgen.Ook dat was zeer fijn, veel uitgewisseld en veel gelachen natuurlijk.Zaterdag zijn we met z'n allen (of toch bijna) naar Kigali geweest. Tijd om te touristen. Eerst de stad wat verkent en dan nog eens allemaal samen gaan eten, voor de laatste keer.De volgende dag hebben we het memorial museum rond de genocide bezocht. Zeer interessant. Ik had al veel over de genocide gehoord van de vrijwilligers uit Rwanda. Zij horen heel veel getuigenissen en voelen hoe sterk het nog leeft onder de bevolking. In het museum wordt het vooral vanuit een politieke hoek gezien, waardoor de Belgen er niet goed uitkomen natuurlijk.Op dinsdag zijn we een school gaan bezoeken in een afgelegen dorp. Tijdens de genocide zijn daar 50.000 mensen vermoord. Het hele dorp was in de school gevlucht en zijn daar allemaal afgeslacht. De lijken liggen er ingelijmd, het is net een soort kalk, ze zijn helemaal wit. Ik heb er niet bepaald gaan overhangen, maar van sommige kon je echt zien waar de machetten gehakt hadden. De gids was iemand uit het dorp en kon bijgevolg geen Frans of Engels. Jammer dat hij niet veel kon vertellen, maar de beelden zeggen genoeg. In Rwanda zie en voel je nog de gevolgen van de genocide. Alles is er super gedisiplineerd, tot op het absurde toe. vb: In Butare (2de grootste stad)mogen geen fietsen meer rijden, er gebeuren daar te veel ongelukken mee, met als gevolg dat iedereen daar met de fiets aan de hand loopt.De meeste mensen hebben lichaamsdelen te kort, lopen met krukken of hebben een kunstbeen (zo eentje als forest Gump) Gisteren was het -zoals jullie als goede Belgen wel weten- feest van de dinasty. We waren uitgenodigd op de residentie van de Belgische ambassadeur. Zeer chique feest in zijn immense tuin. Daarna nog een stapje gezet met enkele Belgen. We hebben er weer een heleboel leren kennen nu.Straks ga ik nog de was doen van de voorbije week, 't is de moeite!!Maandag vertrekken we naar Hoima en Fort Portal. Maar we zullen ondertussen wel verslag kunnen uitbrengen. Dikke kussen Ine-x-_________________________________________________________________
vrijdag 2 november 2007
Belangrijk bericht!
Vrienden!
Er loopt blijkbaar iets mis met de post. De brieven van Inke en Gunther zijn nog steeds niet aangekomen. Die van Reb wel... We geven nog eens het volledige adres in de hoop dat we alle post ontvangen!
UGANDA CATHOLIC SECRETARIAT
XAVERIAN MOVEMENT
NSAMBYA HILL - 572
HANLON ROAD
P. O. BOX 2886
KAMPALA
UGANDA
Er loopt blijkbaar iets mis met de post. De brieven van Inke en Gunther zijn nog steeds niet aangekomen. Die van Reb wel... We geven nog eens het volledige adres in de hoop dat we alle post ontvangen!
UGANDA CATHOLIC SECRETARIAT
XAVERIAN MOVEMENT
NSAMBYA HILL - 572
HANLON ROAD
P. O. BOX 2886
KAMPALA
UGANDA
We gaan op bivakkkkkk!!!!!!!
In de gebouwen rechts slapen de meiden en de 'facilitators' (de leiding dus).
Hierboven en onder de latrines voor de meiden.
De speelweide.
De gebouwen voor de jongens.
Voor Hans en Sara
Meer info via 00 256 773 045188 (of via GSM +256 773 045188)!Geven jullie eens jullie telefoonnummer(s) door?
Zoenen van ons allebei!
Hallo hallo!
Het is een tijdje geleden dat ik mij nog gewaagd heb aan een verslagje. Ik ben bezweken onder enkele dreigmails en doe een poging!
Misschien moet ik starten met de meest gestelde vraag: hebben jullie al ruzie gemaakt?! Dit slaat dan op het feit of Ine en ik het wel met elkaar kunnen vinden. Ik kan bij deze iedereen gerust stellen: het lukt ons aardig om 24u/24u samen te leven! Het blijft (voorlopig) bij eens een stemverheffing als we in volle strijd het niet eens zijn met elkaar maar da’s van korte duur. We hebben elk een andere stijl maar het lukt wonderwel om die samen te laten gaan. We zien wel of dit over enkele maanden nog het geval zal zijn ;-) Ik hou jullie op de hoogte!
Nog iedere dag val ik van de ene verbazing in de andere. Er is altijd wel iets dat mij met verstomming slaat, mij laat schrikken of me heel hard aan het lachen brengt. De manier waarop boda boda’s je proberen te verleiden om hun brommer te gebruiken om je dan veel geld af te troggelen, Ine als keiharde zakenvrouw (ze kan afdingen ‘dat ‘t bijna nie meer schoon is’) en ik als watje (ik kan dat echt niet en Ine neemt het dan gefrustreerd over), de taxi die plots pijlsnel de baan afgaat om een vrouw met weeen naar het dichtstbijzijnde hospitaal te voeren (mevrouw wordt dan voor de deur gedropt met haar plastiek bekken en een plastiekzakje vol kleren en voor je ‘t weet is de taxi alweer op weg), de bussen die zodanig shaken dat je na een helse rit van enkele uren aan het overwegen gaat om een bedrijf met BH’s met schokdempers op te richten, mannen die de gekste toeren uithalen om je te kunnen aanraken,…
Het tempo waarop er binnen de jeugdbeweging gewerkt wordt is ook een van die zaken… Over een vijftal weken vertrekken we voor 7 dagen op bivak. De begeleiding weet niet precies hoeveel gasten er zullen afzakken (er wordt hier niet echt met inschrijvingen gewerkt). Onze Chief denkt dat het er 1500 zullen zijn, Prossy gokt op een 800-tal en Jimmy liet vrijdag weten dat er zeker 8000 leden zullen komen bivakkeren. Tja, hoe moet dat dan met de inkopen? De Chief heeft de knoop doorgehakt en berekende alles op 1500 deelnemers. Het probleem is dat er nog geen centjes zijn om het kamp te bekostigen. Tijdens het vorige kamp, twee jaar geleden, hebben ze eens een dag de gasten geen eten kunnen geven. En dat willen ze liever deze keer voorkomen. De brieven naar mogelijke sponsors zijn maandag afgegeven geweest. Hopelijk is er eentje gul. Vorige week donderdag liet de Chief (die tot op heden het initiatief trekt) weten dat hij niet aanwezig zal kunnen zijn omdat hij examens heeft tijdens de kampdagen. Hij stelde voor om het kamp met twee dagen te verlengen omdat hij er graag even bij zou zijn. En ik kwam haast niet meer bij! Ik vraag me af waar wij tijdens de voorbereidingen voor Krinkel 2004 ons eigenlijk zorgen over maakten. Deze week zijn ook de brieven verstuurd naar mogelijke sprekers met de vraag of ze een workshop kunnen komen geven. Ze verwachten van ons ook een workshop, over Chiro, voor alle gasten. We lieten weten dat we de groep te groot vinden tenzij het een voordracht moet worden wat ons dan weer helemaal niet Chiro en dus saai lijkt. Doe maar iets en we bekijken dat dan wel op kamp, is daarop het antwoord. Je kan je voorstellen voor een overgeorganiseerde trien als mij dat dit even slikken is. Ondertussen heb ik al geleerd mij hier niet druk in te maken en raar maar waar: het begint te lukken! Ik kijk er echt naar uit om het allemaal te zien gebeuren! En we zien wel wat mogelijk is!
Ook de communicatie en de voor ons ongekende gebruiken zijn vaak aanleiding tot verwarring of hilariteit. Onze huisgenoot Ben (en tevens de Chief van de jeugdbeweging) zou graag een internetverbinding in huis laten aansluiten. Hij heeft er geen geld voor tenzij hij de kosten ervoor kan delen met ons. Ine en ik gingen akkoord en hij zei dat hij er op een zekere donderdag zou voor kijken. Die donderdag behoort al tot het verleden maar we hebben nog geen aansluiting. Toen we er gisteren even naar polsten, zei hij dat hij er geen geld voor heeft. We begrepen het niet. Hij had toch gezegd dat hij er geld voor had als wij er 2/3 in mee betaalden? Na wat doorvragen bleek dat hij er geen geld voor heeft als wij niet meebetalen maar dan zeer concreet: namelijk, als wij het geld er niet leggen, kan hij ook de aansluiting niet aanvragen. Hij wist wel dat we akkoord gingen maar omdat we hem geen geld hadden gegeven, dacht hij dat den deal toch niet doorging. En dit terwijl wij ervan uitgingen dat hij na de aansluiting ons het geld zou vragen. We weten nu dat, als iemand zegt er geen geld voor te hebben en we maken een deal er onmiddellijk boter bij de vis moet zijn of ‘t gaat niet door.
We hebben in onze straat een breuk in de afvoerbuis naar de septische put. De buren kunnen bijvoorbeeld al enkele weken hun toilet niet meer gebruiken en hangen nu boven een gat in een betonnen vloer buiten (= latrine). Vorige week kwam ook de vraag via onze huisgenoot of we zo vriendelijk willen zijn ook de latrines te gebruiken. De smurrie kan echt niet meer weg en binnen de kortste zal het zich een weg banen via ons gazon of langs ons toilet. We kregen al twee keer een lift van de huisbaas (hij woont in onze straat en alle huizen zijn van hem) maar op die momenten rept hij er met geen woord over. Dan heeft hij het enkel over het feit dat we in Oeganda moeten blijven en hier een gezin moeten stichten (in de hoop dat een van zijn zoons de gelukkigen worden J). De buis moet dus dringend hersteld worden maar de huisbaas heeft geen geld. Opnieuw via onze huisgenoot kregen we de vraag van hem om de huishuur voor de komende maanden te betalen. Wanneer we hem tegen het lijf lopen heeft hij het over het weer en gaat er als een haas vandoor.
Als iemand op bezoek komt en je vraagt of ze iets willen drinken zullen ze automatisch neen zeggen omdat, als je het vraagt, je hiermee eigenlijk aangeeft dat je hoopt dat die persoon neen zal zeggen. Dit allemaal zorgt wel eens voor gekke toestanden en misverstanden.
Het samenleven met Ben loopt daardoor soms eens moeilijk. Als zijn zus op bezoek komt dan wordt er van ons verwacht dat wij haar te eten geven want wij zijn de vrouwen in huis en ons terrein is de keuken. Ben kan ook soms, weliswaar gespeeld, klagen tegen anderen dat hij in een slecht humeur is omdat wij hem geen thee of eten hebben gegeven. Tja…
En de non-verbale communicatie… Als Oegandezen hun wenkbrauwen optrekken dan betekent dit ‘ja’ (zoals wij ‘ja’ knikken, wenkbrauwtrekken ze hier ‘ja’) terwijl wij op die manier aangeven dat we iets niet begrepen hebben. Ine heeft zo al dikwijls taxi’s doen stoppen terwijl ze gewoon wou aangeven dat ze niet begrepen had waarheen de rit ging. Als je jouw bord leeg eet, vullen ze het bij want dan geef je aan dat je nog honger hebt. En als je met je handen wuift zoals kleine kinderen dat doen dan wuiven ze niet terug maar komen ze aangesneld. Dit is dus het teken om mensen te roepen.
Naast de dagdagelijkse verwonderingen en kleine belevenissen, hebben zo’n beetje een vaste dagplanning… Op maandag is het was- en plasdag. Dan gaan we op de knieen om te dweilen (ze hebben hier geen trekkers) en wrijven we onze kneukels kapot op onze kleren (sedert einde september loop ik trouwens rond in blauw gevlamde onderbroeken omdat ik het schuimen van de blauwe wasblokken nog niet onder de knie had ; mijn kraakwitte slipjes zijn niet meer). Op dinsdag kan je ons vinden op het Xaveri-secretariaat of lopen we in Kampala rond om het een of ander te regelen voor de beweging. Maandag en dinsdag zijn ook onze vaste ‘’When you are mine’’-dagen. Een doldwaze Latijns-Amerikaanse soap over een koffieplantage en verschrikkelijk veel boel en relatieproblemen in de familie van de eigenaars (Belle en Ruth, misschien kennen jullie die ook: ‘’Cuando seas mia’’). Op woensdag hebben we onze vaste groep waarmee we Chiro-activiteiten doen. Donderdag en vrijdag zijn ofwel bezoekdagen of bureaudagen. In het weekend worden we steevast in een parochie of internaat verwacht als bezoeker of om activiteiten te geven. Onze planning wordt af en toe onderbroken door een nationale feestdag of door, zoals de komende week, een seminarie van Broederlijk Delen (zondag vertrekken we voor anderhalve week naar Rwanda, ole!) of een bezoek aan een zustergroep in een buurland (eind december gaan we naar Kenia). Vanaf 2008 zullen we regelmatig gedurende een hele week in een andere stad verblijven om zoveel mogelijk groepen te bezoeken en uit te wisselen over onze werkingen. We gaan ook deelnemen aan enkele HIV/Aids-vormingen (heel wat leden zijn wees omdat hun ouders aan Aids zijn gestorven) en cursussen voor trainers (leiding). En we hopen eindelijk eens meet e mogen op een van hun charity-activiteiten (wanneer de Xaveri’s aan de slag gaan in hun dorp om mensen die ziek zijn te helpen). Eigenlijk zou het leuk zijn om af en toe eens te kunnen party-en (we zijn sterk begonnen toen we arriveerden maar dat heeft niet lang geduurd – zie 30/10). Ben, naast onze Chief en huisgenoot ook onze persoonlijke Kung Fu-fighter vindt het echter iets te gevaarlijk om ons alleen te laten gaan. Dus wachten we tot wanneer hij eens een avondje kan gaan stappen.
Lieve vrienden, ik ga het hierbij laten!
Duffel jullie goed in want ik hoor dat het behoorlijk koud is thuis?
Vrienden in warmere oorden: draag zorg voor jezelf!
Zoen, Hilde x.
Misschien moet ik starten met de meest gestelde vraag: hebben jullie al ruzie gemaakt?! Dit slaat dan op het feit of Ine en ik het wel met elkaar kunnen vinden. Ik kan bij deze iedereen gerust stellen: het lukt ons aardig om 24u/24u samen te leven! Het blijft (voorlopig) bij eens een stemverheffing als we in volle strijd het niet eens zijn met elkaar maar da’s van korte duur. We hebben elk een andere stijl maar het lukt wonderwel om die samen te laten gaan. We zien wel of dit over enkele maanden nog het geval zal zijn ;-) Ik hou jullie op de hoogte!
Nog iedere dag val ik van de ene verbazing in de andere. Er is altijd wel iets dat mij met verstomming slaat, mij laat schrikken of me heel hard aan het lachen brengt. De manier waarop boda boda’s je proberen te verleiden om hun brommer te gebruiken om je dan veel geld af te troggelen, Ine als keiharde zakenvrouw (ze kan afdingen ‘dat ‘t bijna nie meer schoon is’) en ik als watje (ik kan dat echt niet en Ine neemt het dan gefrustreerd over), de taxi die plots pijlsnel de baan afgaat om een vrouw met weeen naar het dichtstbijzijnde hospitaal te voeren (mevrouw wordt dan voor de deur gedropt met haar plastiek bekken en een plastiekzakje vol kleren en voor je ‘t weet is de taxi alweer op weg), de bussen die zodanig shaken dat je na een helse rit van enkele uren aan het overwegen gaat om een bedrijf met BH’s met schokdempers op te richten, mannen die de gekste toeren uithalen om je te kunnen aanraken,…
Het tempo waarop er binnen de jeugdbeweging gewerkt wordt is ook een van die zaken… Over een vijftal weken vertrekken we voor 7 dagen op bivak. De begeleiding weet niet precies hoeveel gasten er zullen afzakken (er wordt hier niet echt met inschrijvingen gewerkt). Onze Chief denkt dat het er 1500 zullen zijn, Prossy gokt op een 800-tal en Jimmy liet vrijdag weten dat er zeker 8000 leden zullen komen bivakkeren. Tja, hoe moet dat dan met de inkopen? De Chief heeft de knoop doorgehakt en berekende alles op 1500 deelnemers. Het probleem is dat er nog geen centjes zijn om het kamp te bekostigen. Tijdens het vorige kamp, twee jaar geleden, hebben ze eens een dag de gasten geen eten kunnen geven. En dat willen ze liever deze keer voorkomen. De brieven naar mogelijke sponsors zijn maandag afgegeven geweest. Hopelijk is er eentje gul. Vorige week donderdag liet de Chief (die tot op heden het initiatief trekt) weten dat hij niet aanwezig zal kunnen zijn omdat hij examens heeft tijdens de kampdagen. Hij stelde voor om het kamp met twee dagen te verlengen omdat hij er graag even bij zou zijn. En ik kwam haast niet meer bij! Ik vraag me af waar wij tijdens de voorbereidingen voor Krinkel 2004 ons eigenlijk zorgen over maakten. Deze week zijn ook de brieven verstuurd naar mogelijke sprekers met de vraag of ze een workshop kunnen komen geven. Ze verwachten van ons ook een workshop, over Chiro, voor alle gasten. We lieten weten dat we de groep te groot vinden tenzij het een voordracht moet worden wat ons dan weer helemaal niet Chiro en dus saai lijkt. Doe maar iets en we bekijken dat dan wel op kamp, is daarop het antwoord. Je kan je voorstellen voor een overgeorganiseerde trien als mij dat dit even slikken is. Ondertussen heb ik al geleerd mij hier niet druk in te maken en raar maar waar: het begint te lukken! Ik kijk er echt naar uit om het allemaal te zien gebeuren! En we zien wel wat mogelijk is!
Ook de communicatie en de voor ons ongekende gebruiken zijn vaak aanleiding tot verwarring of hilariteit. Onze huisgenoot Ben (en tevens de Chief van de jeugdbeweging) zou graag een internetverbinding in huis laten aansluiten. Hij heeft er geen geld voor tenzij hij de kosten ervoor kan delen met ons. Ine en ik gingen akkoord en hij zei dat hij er op een zekere donderdag zou voor kijken. Die donderdag behoort al tot het verleden maar we hebben nog geen aansluiting. Toen we er gisteren even naar polsten, zei hij dat hij er geen geld voor heeft. We begrepen het niet. Hij had toch gezegd dat hij er geld voor had als wij er 2/3 in mee betaalden? Na wat doorvragen bleek dat hij er geen geld voor heeft als wij niet meebetalen maar dan zeer concreet: namelijk, als wij het geld er niet leggen, kan hij ook de aansluiting niet aanvragen. Hij wist wel dat we akkoord gingen maar omdat we hem geen geld hadden gegeven, dacht hij dat den deal toch niet doorging. En dit terwijl wij ervan uitgingen dat hij na de aansluiting ons het geld zou vragen. We weten nu dat, als iemand zegt er geen geld voor te hebben en we maken een deal er onmiddellijk boter bij de vis moet zijn of ‘t gaat niet door.
We hebben in onze straat een breuk in de afvoerbuis naar de septische put. De buren kunnen bijvoorbeeld al enkele weken hun toilet niet meer gebruiken en hangen nu boven een gat in een betonnen vloer buiten (= latrine). Vorige week kwam ook de vraag via onze huisgenoot of we zo vriendelijk willen zijn ook de latrines te gebruiken. De smurrie kan echt niet meer weg en binnen de kortste zal het zich een weg banen via ons gazon of langs ons toilet. We kregen al twee keer een lift van de huisbaas (hij woont in onze straat en alle huizen zijn van hem) maar op die momenten rept hij er met geen woord over. Dan heeft hij het enkel over het feit dat we in Oeganda moeten blijven en hier een gezin moeten stichten (in de hoop dat een van zijn zoons de gelukkigen worden J). De buis moet dus dringend hersteld worden maar de huisbaas heeft geen geld. Opnieuw via onze huisgenoot kregen we de vraag van hem om de huishuur voor de komende maanden te betalen. Wanneer we hem tegen het lijf lopen heeft hij het over het weer en gaat er als een haas vandoor.
Als iemand op bezoek komt en je vraagt of ze iets willen drinken zullen ze automatisch neen zeggen omdat, als je het vraagt, je hiermee eigenlijk aangeeft dat je hoopt dat die persoon neen zal zeggen. Dit allemaal zorgt wel eens voor gekke toestanden en misverstanden.
Het samenleven met Ben loopt daardoor soms eens moeilijk. Als zijn zus op bezoek komt dan wordt er van ons verwacht dat wij haar te eten geven want wij zijn de vrouwen in huis en ons terrein is de keuken. Ben kan ook soms, weliswaar gespeeld, klagen tegen anderen dat hij in een slecht humeur is omdat wij hem geen thee of eten hebben gegeven. Tja…
En de non-verbale communicatie… Als Oegandezen hun wenkbrauwen optrekken dan betekent dit ‘ja’ (zoals wij ‘ja’ knikken, wenkbrauwtrekken ze hier ‘ja’) terwijl wij op die manier aangeven dat we iets niet begrepen hebben. Ine heeft zo al dikwijls taxi’s doen stoppen terwijl ze gewoon wou aangeven dat ze niet begrepen had waarheen de rit ging. Als je jouw bord leeg eet, vullen ze het bij want dan geef je aan dat je nog honger hebt. En als je met je handen wuift zoals kleine kinderen dat doen dan wuiven ze niet terug maar komen ze aangesneld. Dit is dus het teken om mensen te roepen.
Naast de dagdagelijkse verwonderingen en kleine belevenissen, hebben zo’n beetje een vaste dagplanning… Op maandag is het was- en plasdag. Dan gaan we op de knieen om te dweilen (ze hebben hier geen trekkers) en wrijven we onze kneukels kapot op onze kleren (sedert einde september loop ik trouwens rond in blauw gevlamde onderbroeken omdat ik het schuimen van de blauwe wasblokken nog niet onder de knie had ; mijn kraakwitte slipjes zijn niet meer). Op dinsdag kan je ons vinden op het Xaveri-secretariaat of lopen we in Kampala rond om het een of ander te regelen voor de beweging. Maandag en dinsdag zijn ook onze vaste ‘’When you are mine’’-dagen. Een doldwaze Latijns-Amerikaanse soap over een koffieplantage en verschrikkelijk veel boel en relatieproblemen in de familie van de eigenaars (Belle en Ruth, misschien kennen jullie die ook: ‘’Cuando seas mia’’). Op woensdag hebben we onze vaste groep waarmee we Chiro-activiteiten doen. Donderdag en vrijdag zijn ofwel bezoekdagen of bureaudagen. In het weekend worden we steevast in een parochie of internaat verwacht als bezoeker of om activiteiten te geven. Onze planning wordt af en toe onderbroken door een nationale feestdag of door, zoals de komende week, een seminarie van Broederlijk Delen (zondag vertrekken we voor anderhalve week naar Rwanda, ole!) of een bezoek aan een zustergroep in een buurland (eind december gaan we naar Kenia). Vanaf 2008 zullen we regelmatig gedurende een hele week in een andere stad verblijven om zoveel mogelijk groepen te bezoeken en uit te wisselen over onze werkingen. We gaan ook deelnemen aan enkele HIV/Aids-vormingen (heel wat leden zijn wees omdat hun ouders aan Aids zijn gestorven) en cursussen voor trainers (leiding). En we hopen eindelijk eens meet e mogen op een van hun charity-activiteiten (wanneer de Xaveri’s aan de slag gaan in hun dorp om mensen die ziek zijn te helpen). Eigenlijk zou het leuk zijn om af en toe eens te kunnen party-en (we zijn sterk begonnen toen we arriveerden maar dat heeft niet lang geduurd – zie 30/10). Ben, naast onze Chief en huisgenoot ook onze persoonlijke Kung Fu-fighter vindt het echter iets te gevaarlijk om ons alleen te laten gaan. Dus wachten we tot wanneer hij eens een avondje kan gaan stappen.
Lieve vrienden, ik ga het hierbij laten!
Duffel jullie goed in want ik hoor dat het behoorlijk koud is thuis?
Vrienden in warmere oorden: draag zorg voor jezelf!
Zoen, Hilde x.
Abonneren op:
Posts (Atom)
