Hey muzungu (*)!

De voorbije week is dol geweest! Niet zozeer omdat we hier zwaar moeten werken maar wel omdat er vanalles te beleven is geweest!

Zondag hadden we onze vuurdoop bij de Xaverigroep van Kabogga. Da's een afdeling binnen een internaat. Meer begoede kinderen gaan op internaat en dit gedurende 3 maanden om een trimester af te werken. Daarna gaan ze enkele weken naar huis om dan een volgend trimester les te volgen. Kabogga heeft dus een Xaverigroep. Tussen de rijst en de bananen door kregen we te horen dat we bij ons bezoek ook zelf 'training' moesten geven. Na wat vissen kregen we te horen dat het om een jongensgroep ging, 9 - 14 jarigen, en dat ze met een 30-tal zijn. En of we ook wat social skills konden geven... Amaai, hoe doen we da?!!! Misschien konden we iets doen rond EHBO ofzo, stelde Ben voor. We hebben toen een programma ineen gestoken, vol spelletjes waar je geen materiaal voor nodig hebt (want dat is niet voor handen). De social skill lieten we vallen. Toen we per busje aankwamen in Kabogga, werden we met open armen en thee ontvangen. Na een half uurtje keuvelen met de broeders (hun orde staat in voor de school en het internaat), was het showtime. We werden meegenomen naar de tuin waar er geen 30 maar 71 sloebers op ons zaten te wachten. Toen ze ons zagen, begonnen ze te klappen. In en ik waren overweldigd! Ten eerste door het applaus en ten tweede door het grote aantal kinderen dat daar voor ons op stoelen zat! Er volgde een hele officiele bedoening met begroeting, openingsspeech, enz... Dingen die wij echt niet gewoon zijn ('t is echt maf om die jonge ventjes zo'n speeches en begroetingen te zien doen). Ik wist echt niet waar ik het had. Toen dit voorbij was, hebben we eens diep in en uit geademd en zijn we er ingevlogen zoals we dat in de Chiro kennen! De gasten vonden het echt plezant ook al duurde het erg lang vooraleer ze alles begrepen (telefoontje, kiekeboe, zot konijntje, aaaaaa, zakdoekje leggen, blieblauwblomme,... is compleet nieuw voor hen). We zijn geeindigd met een liedje 'en de krokodil en de orang oetang enz...'. We hadden zelfs een Engelse versie en die viel erg in de smaak. We namen afscheid met een nieuwe hit en de belofte dat we zeker nog eens gingen langskomen. Om te bekomen van deze belevenis zijn we een pint gaan halen. Eigenlijk was dit voor Ine geen goed idee. Ze was 's morgens al eens gevallen (met een modderbeen en roeste rok tot gevolg) en 's avonds is ze, op weg naar huis, dan nog den dijk ingesukkeld.

Maandagmorgen is het om 4u00 beginnen gieten! Ons dorp veranderde in Torhout-Werchter van vele jaren terug (de dertigers onder ons zullen zich dat wel nog herinneren)! Wat een taferelen!

Dinsdag hadden we ons shopriteverhaal (zie het verslag van Ine hieronder) en een nieuw house animal. Deze keer betrof het een haan (Ben had die gekregen van zijn vader) die, vastgebonden aan de poten, in een hoek van onze keuken de nacht heeft doorgebracht. Het beest was geen lang leven als house animal beschoren want de volgende morgen, na enig gekraai, lag hij al in de pot en onze tuin vol bloed.

Gisteren, na het werk, zijn we naar een fair trade beurs geweest met producten uit Tanzania, Kenia en Oeganda. We zagen een natuurlijkvriendelijke variant voor onze kerosinevuurtjes en hopen binnenkort er eentje in huis te halen. Er waren ook heel veel projecten die de kans hadden hun werking voor te stellen. Interessant! Het liep tegen de avond aan toen we er nog een pint gingen drinken. En toen is het uit de hand gelopen... De muziek stond vollen bak, hier en daar begonnen er al enkelen met hun heupen te wiegen en ik kon het ook niet laten. Alle ogen natuurlijk op de twee muzungu's gericht en hopla, de party kon beginnen! Iedereen uit de stoel en shaken geblazen (en dan nog het liefste met hun kont tegen die van ons) ! Het werd nog erger toen een plaatselijke danser plots vooraan Michael Jackson stond na te bootsen (moonwalk en alles erop en eraan). Ik ben op den duur achter nen stoel gekropen omdat ik de hoeveelheid billen en ook borsten niet meer aankon! Ine stond me zwaar uit te lachen. Na een uurtje zijn we weggevlucht nadat Ine haar telefoonnummer had achtergelaten. Vannacht waren er al verschillende oproepen en de telefoon blijft rood aanlopen. Wie zou er nu aan het lachen zijn?!!!!!!

Vanavond is er een Belgische avond in een Belgisch restaurant. Ben benieuwd wat dat gaat worden. En morgen zijn we uitgenodigd op een parochiefeest dat - natuurlijk- begint met een eucharistieviering (deze keer zit het er na 2u1/2 op!). Er zullen ondertussen ook 4 koppels trouwen. Daarna moeten we naar een 'afstudeerfeest' van Teddy haar broer (zij is lid van het nationaal team van Xaveri). Maar daarover meer de volgende keer!

Groetjes van ons allebei!
Ine en Hilde x.

(*) Dit roepen ze naar ons als we door het dorp wandelen of zo worden we aangesproken door mensen als ze ons iets willen verkopen ; het betekent: hey witten (als algemene term voor Europeanen en Amerikanen waarvan ze denken dat die steenrijk zijn ; niet denigrerend bedoeld). Ze schrikken als we hen dan in het Engels aanspreken. Om te plagen roepen we dan terug 'hey African' of 'where muzungu?'. Hilariteit alom!